Επειδή σε ποθώ μ' ένα προφορικό βασανιστήριο

Επειδή σε ποθώ μ' ένα προφορικό βασανιστήριο που μες
τον πυρήνα των πάντων εγγράφεται
αόριστο κι οριστικό όπως οι μέρες
επάνω απ' τα λευκά τετράδια που μουντζουρώνω
αβρή πλανιέται και γίνεται μουσική μία θλίψη.

Α φεγγάρι που ήπια για να μετά σου μιλώ
τόσο απλά και τόσο παθιασμένα!
Εκεί που έφυγες είναι εκεί που ήμουν – κι έτσι
ποτέ δεν συναντιόμαστε- γιατί η ζωή
σκληρά για όλους μας αποφασίζει..

Και όταν μένω μόνος μου κι είναι όπως βιβλίο μπροστά μου η θάλασσα
που μέσα του μαθαίνω εμένα και ονειρεύομαι εσένα
ο αχός των κυμάτων ξυπνά τις φουντωμένες πια επιθυμίες μου
και γράφω όπως ένας που θα τον σπαράξει η ερημιά.

Έρχονται οι μέρες φεύγουν οι μέρες
εγώ δεν είμαι τώρα ο ίδιος είμαι ένας σπαραγμένος νοσταλγός
που πέτρες του καλοκαιριού συλλέγει
για να μην ξεχάσει ποτέ του την θάλασσα.

Κι εσύ φτάνεις από τα ακρωτήρια της νύχτας μες το λιμανάκι
που το θέλει ο ήλιος
το πρωί ορμητήριο για να πει
την ζεστή πλουσιοπάροχη προσευχή του!