Είναι οι βάρκες που, πριν ξημερώσει

Είναι οι βάρκες που, πριν ξημερώσει
ακόμα, πλέουν προς την μαγική σελήνη- κι ο έρωτας
λαχανιασμένος μες τα λουλακιά σεντόνια,
από φιλιά μες σε φιλιά που έζησε..

Τρέμουν τα μέλη που τ' ανάστησε το πάθος
ο αέρας τρέμει που τον έφερε σαν νικητή η θάλασσα
και τα λυμένα σου μαλλιά που επάνω τους γυαλίζει με μια δόξα το φεγγάρι.

Τώρα τι ξέρω ο δόλιος που να έχει διάρκεια
που να μην το χαλά ο χρόνος, που να μην
το πονά η στιγμή
τι ξέρω που ν' αξίζει όλη την ζωή μου;
σαν εισιτήριο που ένα δευτερόλεπτο σου δίνει
για το διηνεκές
κι ακόμα τίποτα δεν θα κατέχεις..

το σώμα σου γέρνει σαν δέντρο που το λύγισε ο άνεμος
το στήθος σου είναι ο ηφαιστειακός κρατήρας
που ετοιμάζει την μεγάλη του έκρηξη
οι μηροί σου τεντωμένοι μιλάνε
με το σφρίγος που μόνο ξέρει η άνοιξη
τα χείλια σου εκπυρσοκροτούν και δεν αντέχω
τόση βαλσαμωμένη γύρω μου απουσία..
έχει και το λουλούδι νόημα
έχει κι ο ήλιος μια παράξενη θρησκεία.
Κι εσύ είσαι η αινιγματική καμπύλη που χωρούν εντός της
Το μηδέν που προσμετράτε πάνω στο ερωτικό έγκυρο άπειρο..

23.02.2010