Σαρώθηκε από τον άνεμο το μεσημέρι μου

Σαρώθηκε από τον άνεμο το μεσημέρι μου κι έγινε
ένα ιδεατό προπύργιο μίας που έλειψε αλήθειας.
Τα δέντρα του γυμνά κάνανε τον Δεκέμβρη φίλο.
Να δούμε οι άλλοι τι θα πούνε που εγώ
ρήματα ευτυχίας σφεντονίζω
μέσα στο μέλλον τους.
Θ' ανάψω να καούν φωτιές. Θα μισήσω
τον χρόνο που έφυγε
δίχως να του κερδίσω μια φωνή από κρυσταλλένια ύδατα. Θα πέσουν
γύρω μου ολόβαροι οι έκπτωτοι άγγελοι
που ένοιωσαν να τους φοβάται ο θεός.
Θα ξαναστήσω ένα σπιτικό θρησκείας…
Και έτσι μην όντας τίποτα που να με οξειδώνει ο αμέριμνος
θα φύγω να με βρούνε τα τραγούδια ύστερα όλα…