ΧΡΟΝΕ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΙΣ..

ΧΡΟΝΕ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΙΣ..

Ποιός ραγίζει την νύχτα και εγώ
βρίσκομαι στην θλιβερή της σκοτεινή
αφετηρία της θλίψης;

Τόσες ανούσιες μουσικές που- στο τέλος-
και μουσικές δεν είναι..

Τόσοι κουρασμένοι άνθρωποι που- στο τέλος-
και άνθρωποι δεν είναι..

Μπούχτισε ο αιώνας με αυτό το σύνολο από ξεκούρδιστα, ετοιμόρροπα όνειρα..
Κι οι κοινωνίες που πάνε; Αξίζει
που αντιστέκεσαι, που θυσιάζεις
την ψυχή να σου βγει σε καλό αυτό το παράξενο σκοτεινό πεπρωμένο των λέξεων;

Πίσω από κείνα που δεν ομολόγησες ποτέ σου είναι
μία αγκύλη θεϊκής στοργής
που γίνεται
πιο φωτεινή για την καρδιά σου όπως καίει τον ορίζοντα
με το φεγγάρι της η νύχτα..