Περπατώ τόσους δρόμους που ίδιοι τώρα και απαράλλαχτοι μου φαίνονται.

Περπατώ τόσους δρόμους που ίδιοι τώρα και απαράλλαχτοι μου φαίνονται.

Φώτα πολλά, ρεκλάμες, χειμωνιάτικο συμφωνητικό της ανθρώπινης ουτοπίας.

Και άνθρωποι που πάνε κι έρχονται- πιο βιαστικοί
και από μία εξωγήινη σκέψη.

Κοιτώ μες στην καρδιά μου.

Η νύχτα σχίζεται σαν ένα μέγα,
μαύρο σεντόνι, απλωμένο που το τρύπησε
γλυκά ο σκόρος στόλος των άστρων.

Κι εσύ την δέχεσαι να χρωματίζει τα όνειρα που έκανες κρυφά και δεν τα έμαθε
ποτέ η αυγή!

21.11.2009