Ο αέρας ρημάζει τις κυανές αγκύλες της μέρας.
Περπατάς και διστάζεις.. Ένα σκουλήκι
σέρνεται αλευρωμένο πάνω στην λασπουριά της γης. Εσύ
δεν νίκησες ποτέ στα λόγια-ήσουνα
ένας αφελής που θέλησε των λέξεων την πατρίδα
αλλά εκείνη πια δεν έχει σύνορα και μέσα της
κανένας πια δεν πολιτογραφείται.
Ο αέρας σκουντουφλά στων δέντρων τα υπερώα.
Περπατάς και διστάζεις..
Όσο βαραίνουν πάνω σου τα χρόνια
γίνεσαι ένας μοναστηριακός άδειος από χαρά καλόγηρος,
ένα σκέτο ράσο που το ρημάζει με απονιά ο άξεστος βοριάς…
22.11.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου