Από μια μέρα μακρινή των Αχαιών

Από μια μέρα μακρινή των Αχαιών
το δάσος στολίζεται έκπληξη
και σιγά σιγά πλησιάζει τα μάτια μου..

Μόλις ξυπνά το κάστρο και επάνω του
πολεμιστές που αστράφτουνε
τα όπλα τους στον ήλιο..

Τζιτζίκια πριονίζουνε σωστά την μέρα..

Ο θόρυβος απ’ την ζωή τόσο αποκαλυπτικά γαλάζιος που
συνταιριάζεται με το λευκό μέσα μου άγραφο ποίημα..

Μεταγλωττίζω το όλο στερέωμα..

Ένας στίχος πουλιού είναι η πιο μεγάλη μου έννοια-

Όπως κουρασμένος δεν είμαι μετά, ούτε ένας
που πίστεψε σ’ αυτούς ή στους άλλους θεούς..