Δεν ακούγονται πια οι καμπάνες

Δεν ακούγονται πια οι καμπάνες και η μυθοπλασία
των πουλιών έφτασε να είναι ένα όμορφο τραγούδι…
σκίζονται τα υφάσματα- οι ώρες της μέρας
ξαναβάφουν το γαριασμένο τους όνειρο που μια θλίψη
μεγάλη χωράει…

ο τελευταίος των τελευταίων είμαι που υπερασπίζεται
μία ιδέα παράδεισο…

μεγάλες απίστευτες γαλαρίες, που τρυπούν τα σκυθρωπά βουνά, με βγάζουν
από την άλλη την μεριά των αποφάσεων:
όπου εγώ είμαι ένας πρίγκιπας χωρίς καμία εξουσία…

κατανάλωσα τα πάντα μου – τώρα έχω ένα αλφάβητο που ξενίζει και το αμφισβητούνε οι επιδέξιοι να ορίζουν τα κοινά-

Κόβω ένα λεμονάκι
που μοσχοβολά και μέσα μου γίνεται πάλι νέος ο κόσμος…

τον συναντώ που όπου είμαι είναι, κι είμαστε
είκοσι δύο χρονών ερωτευμένοι άντρες….

6.12.2009