Υπαινίσσονται άνεμο τα δέντρα

Υπαινίσσονται άνεμο τα δέντρα
οι γωνίες των κλαδιών τους
κάνουν την εφαπτομένη νύχτα υποφερτή
ζαρώνουν οι πρωινές ψυχές των λουλουδιών
τα χρώματά τους συρρικνώνονται
δεν ανήκει πουθενά ο θεός της ημέρας!

Ακούω μες το σκοτάδι που έρχεται:
είμαι ο λάθρα χειριζόμενος την νίκη των λέξεων-
άραγε πώς θα δικαστώ που αυθαιρετώ μες τα νοήματα;
πώς θα πεθάνω που άξιζα θάνατο δοξασμένο
μουσικής που με τρέφει κι αναστατώνει το αίμα μου;

Θα μου σταθεί το μεσάνυχτο που ακόμα αγρυπνώ
και φεγγάρια ωδικά πλέκω μέσα στα λόγια μου;
Και οι μετοχές της νύχτας
θα με ερμηνεύσουν απλά;
Σαν σκάφος του ύπνου που τον διαπλέουμε
με μία τιποτένια βάρκα
ανάλαφρου στοχασμού..