...αποχρώντος λόγου...
Δεν είναι ποίηση αυτό, είναι ο καημός μου…
26 Φεβρουαρίου 2010
Ένα αόρατο πουλί που φτερουγεί μες το υπεράφθονο γαλάζιο
Ένα αόρατο πουλί που φτερουγεί μες το υπεράφθονο γαλάζιο
σηκώνει όλο το βάρος της χαράς κι απάνω στα φτερά του
καθίζει η μουσική
του πρωινού
που,
σαν από ένα ουράνιο βιολί,
ακούγεται
να μοιράζει
νότες σαν το φεγγάρι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου