Με την μεταφυσική τους υπόσχεση
έρχονται οι ξανθές μέρες των χελιδονιών
με την όρεξη της μέρας να κανακέψει τον νεογέννητο ήλιο.
Η κάπαρη που απλώνεται σαν ένας χορταρένιος ιστός-
η συλλαβή των πουλιών που μυρίζει υπερούσιο φεγγάρι..
Ο χρόνος ανθίζει αλλά μέσα μου
παράξενα αποσυναρμολογούνται οι μουσικές- το σώμα τους
πέφτει νεκρό μέσα στις αδιάφορες μέρες
που το φθινόπωρο φέρνει ν’ αφήσει εκεί
έξω απ’ την πόρτα του παλιού σπιτιού που ανηφορίζει
λιγάκι προς την θύμηση..
Σχεδόν σαν άστρο..
Ο αινιγματικός χρόνος
σαν κάτι που ποτέ δεν νικήσαμε- σαν αριθμός
σε μια εξίσωση όπου ο άγνωστος πάντα θα υπονομεύει-
να μας πιάσει λυπημένα σοφούς..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου