ΘΛΙΨΗ.

ΘΛΙΨΗ.

Υπήρξα στο φωνήεν το λάλο
Πριν της διφθόγγου μιας προόδου
Αρμονικής.

Τίποτα δεν σφράγιζε το στόμα της αυγής.
Έλεγε ζήτω!

Ο αέρας σάλταρε στα μεγάλα σύννεφα
Πότε μ’ ένα λιανό ψιχάλισμα όπου
Το γινάτι του αίματος ήταν η φαντασία μου.

Χαρές στην δέκατη ώρα!

Η σκέψη ένα μονοπάτι χλοϊσμένο κι η απόγνωση που κρατούσε
Μιαν οχιά κρυμμένη,
παραμονεύοντας να σε δαγκώσει.

Ανέβηκε στο βήμα ο γέρος.
Μέθυσος. «Ασχημονείτε..» έλεγε
«δεν είναι καλό..».
Κάποιος
Μάζευε τις ασυνάρτητες φράσεις.

Η Σοφία φοβισμένη πιάστηκε από το μπράτσο μου και
Είδα τα λιγνά της χείλια
Να τρεμοπαίζουν σ’ έναν ρυθμό
Εκείνον που εξουσίαζε την ψυχή μου.

Υπέφερα όλες τις δυστυχισμένες περιπέτειες καρδιάς,
Τα σύμβολα από φως και σκοτάδι,
Πυρπολήθηκα μέσα στον μύθο της ζεστής φιλίας!

Η όρασή μου φωτίστηκε πάντα γενναία!

1.4.1982