Θυμάμαι τα πράγματα που τα έλεγα «σήμερα..»

Θυμάμαι τα πράγματα που τα έλεγα «σήμερα..»
Και πέρασαν αθόρυβα, αντίπερα , ως την μνήμη
Βαραίνοντάς την πιο πολύ κι από
Την μελαγχολία μιας γυναίκας, βράδυ στην ακρογιαλιά και στην ψυχή μας

-Κι έλεγα πότε να περάσει και αυτή η στενοχώρια
Να δούμε καλημέρα την χαρά να μας χαμογελάει
Μέσα σε δύο γυναικεία μάτια όλο αγάπη!»

Το ποίημα λαχανιάζει.
Τρέχοντας από την ψυχή του ποιητή προς την ψυχή σου.
Ξεψυχώντας,
φωνάζοντας «Νενικήκαμεν!»

1978\ 28.9.1984