ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

Βαριοί ουρανοί της πόλης, νεφελώδεις, αμετάφραστοι-
τα πουλιά πετούν ξύνοντας την κοιλιά σας-
Κανένα φως στα δέντρα, άνεμος σείει τα φύλλα τους-
ακόμα πιο τιποτένιο το λίγο που ξέρω-
όποιος κοιτάζει μέσα μου μια θλίψη κοιτάζει.

Και το φαρμάκι των στιγμών που λες καρφώθηκαν
όπως στιλέτα σε ένα σαρακοφαγωμένο ξύλο
του καιρού-
χωρίς όνομα πλέον , μ’ έναν ρυθμό
συγκρατημένο ρυθμό και βραδιάζει..

Πάνε τα γιασεμάκια μου, τα σώματα πάνε
που ήταν νέα κι ερωτεύτηκαν
παράφορα μέσα σε μία ηλιαχτίδα-

Τώρα έχουν απομακρυνθεί τα παιδιά, οι γειτονιές
που ξέραμε χάλασαν-
κλειδαμπαρώνεις την πόρτα σου, φοβάσαι
κρύβεις την ψυχή σου μα δεν θα την βρεις
ύστερα. Στο φως

επιπλέουν όνειρα ανεκπλήρωτα-
ανεπίδοτο έμεινε το ποίημα..

Άραγε τι υπερασπίζομαι στάζοντας αίμα
λέξεων και θλίψη αγγέλου;