ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ.

ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ.

Στα κλεφτά έπαιρνε το φιλί ο ήλιος της ημέρας.
Ένα τέτοιο ηδονικό μελτεμάκι
Και οι ανταύγειες του δικού σου χατιριού
Δρεπάνια και αξίνες στην άγονη γη μου.

Ώ νιότη μου, νιότη!
Πρώτη βουλή του έρωτα στην παρθένα φωνή μου..
Μ’ ένα βαθιό μένος
Γάργαρης λαγαρότητας αντήχησες «Νίκη!»
Ο έρωτας λύγισε ταπεινά..

Κρυφός πίσω από βουερές ψυχές που τίποτα δεν λένε.
Μόνο η χρονιά θύμωσε.
Κύκλο θερισμένα τα λόγια: «Αλλά απογειώνομαι-
Προσέξτε απογειώνομαι
Κρατώντας τα ηνία του ανέμου..»

Ο ήλιος έπεσε κάπου εκεί-κοντά μας.
Πληγωμένος.
Εμφύλιος των ανθρώπων..
Η σιγή κέρδισε έδαφος
Στην μικρή επιφάνεια της ακοής
Μες σε φοβερές παρέες μέθυσων και επιτήδειων στα λόγια
Βρήκε ανακούφιση.

Με τις φούχτες έπινα λύτρωση!
Ορατότητα αοράτων!

«Ώ, ο θάνατος που θα με πάρει ..» είπες
«είναι ολότελα στεγανός.
Δεν αφήνει καν ένα παράθυρο σκέψης
Να συλλογιστείς τα άστρα

Κυριακή του Μάρτη!»

Σε συλλογίζομαι
On a sunny day
Σκαρφαλώνεις στην μαρμαρόσκαλα του ουρανού.
Ένα ματσάκι παπαρούνες στα χέρια σου.
Μεταδίδεις αίσθημα φλέγον.
Υπάρχεις άραγε;

Ώ νιότη μου! Νιότη!
Φώναξα τον ρυθμό σου με φωνή παλινόρθωσης..
Να μ’ ακούσεις μάταια όμως-
Ο δρόμος που πήρες ένας αφόρητος κατήφορος-

Ο έρωτας λύγισε ταπεινά!

21.3.1982