Κι αν ήρωας- ήρωας της μελάνης.

Β.

Ναι!
Τώρα η μοναξιά, αυτή η απέραντη!

Πολυκύμαντες ψυχές υποβαστάζουν
Τα θεμέλια του πάθους μου-

Βγαίνει ο ερωτευμένος τα ύψη.
Αναγγέλλει
Για μια παγκόσμια συντροφικότητα τα πρώτα «Χαίρε!»

Μες σε μια απελπισία αστραφτερή είμαι
Απλώνοντάς την με γέλιο από ιδέα καλοκαρδοσύνης
Ή βάμμα επουράνιου «αλληλούια!»

Σαν μια τριήρη στον αφρό ο ουρανός κοιμάται
Βγαίνει η κόρη η ερωτευμένη μου
Στα κλεφτά από την πόρτα της ερχόμενης πρωταπριλιάς
Να την αγαπήσω στις απονύχτερες ώρες!

Εδώ που είμαι
-ξεπνόισμα ενός Μαρτιού-
Κρατιέμαι μόνο από την ανάγκη
Να γίνομαι γραπτός επάνω στην λευκότητα
Των πεδιάδων του χαρτιού.

Οδυνηρά ευχαριστημένος!

Κι αν ήρωας- ήρωας της μελάνης.

Βαδίζω..
Το έδαφος του αιώνα σχίζεται στα δύο-
Με καταβροχθίζει..
30.3.1982