Ευρύχωρες σκέψεις, πρωινές,

41.

Ευρύχωρες σκέψεις, πρωινές,
Την ώρα που η σουσουράδα έπαιζε,
Λίγο πιο πέρα από την λίμνη,
Τρέχοντας χαρακτηριστικά,
Χοροπηδώντας πάνω στις στρωμένες πλάκες
Των πεζοδρομίων του κεφάτου πρωινού.

Και η γυαλάδα των πραγμάτων που έβγαιναν
Καινούρια τώρα από ‘ναν πιο μακάριο ύπνο
Και παίρναν θέση πάλι να διεκδικήσουν
Παρουσίας εύσημα και μία ακανθώδη υπεροψία
Ότι γι αυτά τ’ απλά αξίζει τελικά η ζωή!

Περπατούσα κρατώντας στο μυαλό μου το σχήμα του δίκαιου ήλιου
Και στην καρδιά μου αυτόν τον ρυθμό που η γη είναι όμορφη και
ωραία
Η ζωή

Ενώ τα δέντρα ανέβαιναν μαζί μου την κοφτή πλαγιά
Που έκανε το σχήμα τους λικνιστικό, σαν άμφιο
Ιερωμένων μιας δικής μου πράσινης
Εκκλησίας.


Τι νόημα έχει όλη αυτή η απληστία που μέσα της
Είμαστε και δεν είμαστε;
(Αφού στο τέλος
Είμαστε ευτυχισμένοι και με ένα άνθος μόνο που μοσχοβολά.)

Όπως όταν ερωτευόμαστε κοπέλα και εκείνη μοιάζει
Να θέλει πιο λιγότερα κι από δυο λόγια απλά!
«Σε αγαπώ!» ή κάτι….

Τώρα ευτυχεί έναν ήλιο η μέρα!

Βαδίζω ξέροντας ένα τραγούδι απλό!
Κάτι για την ζωή και την χαρά της κάτι…

Ούτε λέξεις έχω που να διεκδικούνε κάτι, ούτε σιωπές..
Μόνο μια διδαχή της καρδερίνας που από κάπου
Διέφυγε
Κι έφτιαξε σε αυτό το στενο
κρανίο μου δικό της
Ανοιχτό κλουβί!

21.7.2008