Φαίνεται η νύχτα που κοιμίζει την θάλασσα και μιλά με χιλιάδες πεθαμένους.
Το ύφος των λόγων της είναι ένα αινιγματικό σπίτι που το κατοικούν κάτι νοήματα αυθεντικής απουσίας.
Η συνείδηση που έχεις συνεχώς σε δικάζει, σου αφαιρεί
το δικαίωμα να υπερασπίζεσαι εσένα αφού
ανθίζεις κάποτε κι εσύ ακόμα ακολουθώντας το παράδειγμα των ωραίων σου λόγων.
Όταν πέφτει για τα καλά η σιωπή του μετά τα μεσάνυχτα χρόνου
ακολουθείς την πορεία των άστρων.
Σίγουρα και νωχελικά ανηφορίζεις το ουράνιο οδόστρωμα
που βγάζει σε εκείνες τις περίφημες παραλίες του αρχαίου θεού..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου