ΞΩΤΙΚΑ

ΞΩΤΙΚΑ



Τώρα που τελειώνω αυτόν τον άθλο, αυτήν
Την ψυχή από μεσημέρι κ’ έπειτα
Γεννιέται η μελαγχολία.

Βλέπω τα μάτια της θάλασσας πράσινα στα βαθιά να με κοιτούν.
Η χαρά γίνεται ξενώνας
Για να κατοικήσουν πρόσκαιρα
Οι ομορφιές.
Οι αναπνοές σβήνουν.

Το λυγισμένο δέντρο κατοικούν τα ξωτικά.
Ωραίες κοπέλες καλοκαιρινές κι αέρινες
Σιγανοτραγουδάνε.

Η πνοή μου κάνει τόπο
Στην κίνηση…

3.7.1983
Ζούμπερι