Εσπέρα με αληθινό ¨τετέλεσται¨

143.

Εσπέρα με αληθινό ¨τετέλεσται¨
ανάμεσα στα τρύπια απ’ τον άνεμο δέντρα.

Όχι ζέστα- λίγη δροσιά που ανάπαυσε
επιτέλους μες την αγκαλιά της κουρασμένους ανθρώπους.

Τίποτα δεν ξέρουν- μόνο έπαρση.

Σκαρφαλώνουμε σ’ έναν γήινο ουρανό.

Τα δέντρα είναι συντροφιά- είναι η θρησκεία μας
Σ’ αυτούς τους ζόρικους καιρούς.

Ο τετελεσμένος μήνας που έφυγε
με έναν παρακείμενο πόθο
στην αγκαλιά του...
Τον πήραν το κατόπι οι ερχόμενες βδομάδες.
Στήριξαν πάνω του την αισιοδοξία τους.
Ο χρόνος πάλι χρόνος δεν ήταν καθώς
από το αεράκι που τρυπούσε τα υψιπετή καμπαναριά
των εκκλησιών, πουλιά πετούσαν,
μαύρα πουλιά,
ολόγυρα-
κι ο θεός
για το σήμερα δεν μπορούσε να βγάλει κρίση.

Κάθονταν στο τραπέζι του.
Μπροστά το ίδιο νέκταρ
που μες τα άνθη οι μέλισσες τρυγάνε.