Κοντά στο πρωί, το τοπίο κερνά την σιωπή του

Κοντά στο πρωί, το τοπίο κερνά την σιωπή του σε όλους που ξέρουν να ακούν την σωστή μουσική.

Τα δέντρα έχουν μνήμη, αναρριχώνται σαν επιδέξιοι άλτες
που θα φτάσουν μια μέρα ψηλά,
ως τον αφρισμένο θεό ουρανό

Γεμίζουν τα κλαδιά τους διάρκεια θέρους και είναι
σαν άγραφα ποιήματα που μες το μέλλον θα μας βρούνε.

Πάντως μ’ αυτές τις παπαρούνες της σκέψης που κατορθώνουμε, τόσο κόκκινες τόσο ωραίες
ο κόσμος γίνεται πιο αθώος και πιο αθώος που –τέλος-
απαλείφεται η κάθε τύψη που θα είχε ακόμη και των κριμάτων μας εκείνος ο πρωτόπλαστος
πρόγονος ..
όλων των εγκλημάτων
ο θύτης..ναι...

Κοντά στο πρωί κερδίζω αυτήν την ανάσα σαν ένας απελπισμένος που θα τον προλάβει η μέρα

να μοιραστούν μαζί τις αγωνίες μιας ζωής που πηγαίνει έναν απελπισμένο κατήφορο.