Φωσφορίζουν οι πέτρες, αναβοσβήνουν:

110.

Φωσφορίζουν οι πέτρες, αναβοσβήνουν:
σαν όπως στην ακρογιαλιά, χαράματα
να δεις ένα αρχαίο άπεφθο
βότσαλο την ασημαντότητά του να αφήνει
να την λειαίνει η αρχέγονη θάλασσα.

Ταπεινά το κύμα δουλεύει και δουλεύει:
μικρός επίμονος λιθοξόος που άοκνα εργάζεται
να φέρει αποτέλεσμα πιο στρογγυλό.
Με την ειλικρίνεια των λόγων του νερού, την λακωνική
ομιλία της θάλασσας
που αρέσκεται να είναι άλλου είδους η χίμαιρα.

Τι κρύβεται πίσω από εκείνο
το μούρμουρο που λες και έρχεται απ’ τους αιώνες;
Ποιός κρυφός καημός;

Από το να γνωρίζω την σκληράδα του λίθου
που με νοήματα ίριδας επάνω του αναπλάθεται ο μέσα του λόγος- έγινα
όμοιος ομοίω που ανάλογα σκληραίνει και αεί
την μοναξιά πελάζει του…