167.
Μισά τα φαντάζομαι και τ’ άλλα
μισά τα κατακτώ
μασώντας φύλλα δάφνης.
Πάνω από το τρίκλινο, καπνίζοντας
τους χρησμοδοτικούς ατμούς.
Τρέχει ένα νερό- αυθεντικά καθαρό:
λευκό σαν ο όρθρος της μέρας.
Αφήνει στα χέρια μου
μία σοφία περιττή
να είμαι ο νομίζοντας τα ξέρω όλα.
Στο τέλος της σταγόνας του
είμαι ένας αδιάβαστος ζητιάνος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου