ΚΕΡΚΙΝΗ…

ΚΕΡΚΙΝΗ…

Οι οπλές των βουβαλιών σκάβουν το γόνιμο καταμεσήμερο-
και μετά ένας βούρκος
σαν απ’ την λίμνη που στα νότια εκτείνεται
του χωριού.

Οι μύγες του αέρα, οι μύγες του στάσιμου νερού-
εισβάλουν μες τις λέξεις μου, πεινασμένες, γίνονται
έντομα του βαρύτατου όρθρου-

του πρωινού που θα φέρει μετά
να μας διδάξει τον νέο θεό του..