Να είχα ένα μπαλκόνι κι εγώ

Να είχα ένα μπαλκόνι κι εγώ
να κοιτά ουρανό και μια αιώνια θάλασσα!
Αχ, να 'χα κι εγώ μία μνήμη
που να αιφνιδιάζει την όραση!
Να κοιτώ μέσα σε ένα γλαυκό μεσημέρι
που απολαμβάνει πια την κερδισμένη ευδαιμονία του!

Μετά
που το απόγεμα έρχεται ηγεμονικό να νανουρίσει
τα λευκά παπάκια μέσα στην παρόχθια λασπουριά-
δεν διαρκεί ο άοπλος χειμώνας..
Εμφύλια μάχη των υδρόβιων πτηνών..
Άπλωσε τα ρηχά νερά λιγάκι παραπέρα
από πού ορίζει η μαθηματική τους κοίτη..
Το βράδυ
πέφτει σαν εξισωτική προσευχή
που επιβραδύνει τους χτύπους της καρδιάς -και το αίμα
κάνει να σέρνεται νωχελικά κάτω από το δέρμα
που εμπιστευτικά γερνά..