Οι νύχτες της Ρόδου μ’ ένα αστέρι να τρυπάει την καρδιά τους-

164.


Οι νύχτες της Ρόδου μ’ ένα αστέρι να τρυπάει την καρδιά τους-
πάνω απ’ τα κάστρα που εφιάλτες ιπποτών μας θυμίζουνε.
Ο διψασμένος πωρόλιθος που περιμένει ένα βροχερό φθινόπωρο·
ο κουρασμένος νοτιάς που ξανανιώνει την θάλασσα·

και ο ήχος
από τις οπλές των αλόγων που χτυπούν
επάνω στα στενά δρομάκια, πηγαίνοντας
σ’ ένα τίποτα τώρα.

Μια πανοπλία για να κρύβεται ο χρόνος:
λογχοφόρος που ποτέ δεν κουράζεται·

μια αποδημητική
μνήμη που μες σε άλλες εποχές θα έρθει να σε βρει
όπου θα είσαι ο εντεταλμένος των νέων ανοίξεων..