Ξύλινα πατώματα που τρίζουν.

175.

Ξύλινα πατώματα που τρίζουν.
Παλιός ανεμόμυλος που ακόμα στέκει.
Εκείνη η μεγάλη σκάλα που οδηγεί στο δώμα και στο χάζι
Ως τα ψηλά πεζούλια του αδιαίρετου ανέμου.

Μια χαρουπιά ζορισμένη απ’ τα χρόνια
Με το βρακί της σφήκας πεταμένο πάνω της.
Η φωλιά του πουλιού που λογαριάζει αλλιώς τον χρόνο
Και τρώγεται ν’ ανοίξει πόρτες μουσικές πριν να φανεί το βράδυ.

Στην αυλή ο καφές πάνω στο ξύλινο τραπέζι.
Η φιλία που αξίζει όσο όλες οι λέξεις.
Και στο ποτήρι αιώνιο κρύο νερό.

Αληθινά πιο βαθιά κι απ’ τον χρόνο
Μέσα μου έρχονται αυτές οι χρυσοφόρες
Στιγμές-

Υπάρχουν σαν ο ήλιος που φωτίζει
Κι αναδεικνύει γύρω μας το θαύμα!

Φούρνοι. Κρανίδι.