Μια λιακάδα παράξενη

99.

Μια λιακάδα παράξενη όπως
να τέλειωσε η παρακαταθήκη των νεφών..

Φως όπως παντού μια νίκη!

Ρουμάνικο ύφος των σπιτιών χωρίς μπαλκόνια-
μόνο τα κτίρια μουντά που μες τον ήλιο σου μορφάζουν.

Ωστόσο δέντρα-
πολλά δέντρα-
σώζουν το τοπίο από την ανυπόφορη θλίψη.

Μάχιμες καρδιές ανάβουν με ζεστά αισθήματα
που εξαερώνονται όπως μια άτμιση υδάτων απ’ τον ποταμό θεό.

Παντού αυτός-
παντού ολόγυρα..

Δεσπόζει στο τοπίο αυτό της ξενιτιάς που πιο γλυκό μου μοιάζει τώρα μες τον ήλιο

και έχει κάτι απ’ τον αττικό ουρανό..

Κωστάντζα