127.
Ένας βουρκωμένος ουρανός
Που σπρώχνει προς την στεναχώρια του το μεσημέρι.
Και μετά η βροχή.
Ψιλή.
Με τις κλωστούλες της να μας κινούνε όπως μαριονέτες.
Λίγο πιο νευρικά.
Ξέρεις πως γίνεται όταν κι ακόμα ψιχαλίζει.
Αλλάζει ο ρυθμός.
Και τα τζιτζίκια που ήτανε της ζέστας οι μαντατοφόροι
Τώρα βαράνε το ταμπούρλο της σιωπής.
Και βγάζουν τον σκασμό
Ολόγυρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου