(Όπως ακούγεται ο θόρυβος των ανθρώπων ..)

177.

Όπως ακούγεται ο θόρυβος των ανθρώπων μες την νύχτα και τα πεφταστέρια
του Αυγούστου υπόσχονται να εκπληρώσουν τ’ απραγματοποίητο-

Δίπλα στην θάλασσα, στα μαγαζιά που η μουσική πιο δυνατή χαλάει το σπίτι
των ουράνιων πουλιών-

Τώρα αναρτημένες ταμπέλες, φωτεινές επιγραφές διαλαλούν μια εκστατική συνύπαρξη ανθρώπου με μισό φεγγάρι-

Ολόκληρο το μυστικό της θάλασσας απλωμένο σαν χαλί υδάτινης περιουσίας-

Και επίμονη διάθεση ρεμβασμού: κοιτώντας το λειψό φεγγάρι
ανάλαφρο σαν άνθος της μανόλιας τ’ ουρανού!

Πλοιάρια μέσα στον λιμενίσκο της νυχτερινής Ερμιόνης-

Λευκά πλοιάρια σαν κύκνοι που επιπλέουν στα γαλήνια νερά-

Και τα νερά πετράδι πράσινα με φως που τα καρφώνει να σκιρτάνε Σαν καμακωμένα-

Μετά ο μπάτης-
Αιώνιος σύντροφος της ζεσταμένης γης-
Φυσάει με φούρια μεθυσμένου οργανοπαίκτη
που άθροισε περιουσίες νότας λίγο πάνω από το σκοτεινό πέρα νερό.

Άμα δε το θέρος τελειωμένο
απομένουν αστραφτερές μνήμες:
Εικόνες του μυαλού σαν φλας που όλα τα φωτίζει
αστραπιαία-
Με μία εσωτερική ανθρώπινη διάρκεια!

Και μείς σκεφτόμαστε ότι καλά μες την ζωή αντάμα πάμε
κρατώντας χέρι ο ένας τ’ αλλουνού
και πιο φανατικά πιστεύοντας στο ποίημα.

Έτσι που η μέρα σ’ άλλη μέρα και σε άλλη φεγγαρίσια νύχτα βγάζει..


Φούρνοι. Κρανίδι.