33.

33.

Αδειάζουν οι ουρανοί τα άστρα τους μέσα στην ανάσκελη νύχτα-

Ορατό γίνεται το αφανές.

Εγώ κατέχω το λίγο-
σπουργιτιού τιτίβισμα που ανοίγει
πόρτες του ουρανού.

Και ξέρω πια να μην μιλώ μα να ανακαλύπτω
μες την σιωπή μου λάφυρα-
κοιτώντας έσω…

Ορθώνεται μονοσήμαντη η ελπίδα. Ποιός την χρειάζεται;
Και ποιός την τολμά;

Με τις λέξεις πού φτάνεις; Λίγο το νόημα και μέγας ο κόπος.

Αρπάζεις το ασήμαντο. Από την συγκυρία
σου διαφεύγει το αληθινά σημαντικό:

θα σφάλλεις…