169

169.


Τι όμορφα που μυρίζει αυτό το επίρρημα της θάλασσας!
Εκεί..
Σαν από αρχαίο θεό σταλμένο-
ποιητικής δοκιμασίας ολονύχτιας το κατόρθωμα..

Να μπορούσα όπως είσαι μακριά μου να σε κάνω να το αφουγκραστείς
όπως μαγνητίζει την σκέψη μου κι αφήνεται
να πέσει μες των λέξεων την σελίδα.

Κάποτε είμαι ένας θηρευτής που έχασε
τα σημάδια του
και χάθηκε σ’ ένα μεγάλο δάσος.

Κάποτε
είμαι ένας που όλοι,
μέσα του, είναι αυτός.

Πολύφωνος και όμως σιωπηλός-
όπως θαυμάζει αυτό το όνειρο αιωνιότητας..