100

100.

Σ’ αφήνω να δουλέψεις με το μυαλό σου μέσα στις συγκυρίες της φωτιάς
Του πάθους σου.
Σ’ αφήνω ν’ ανεβείς όλη την κλίμακα του ζωντανού
Μαρτύριου της λέξης.
Τότε που οι μάγισσες μέρες επαναστατούν και γίνονται
Μια ιστορία πονεμένη.
Σ’ αφήνω να νιώσεις ελεύθερη σαν ένα πουλί
Που δεν έχει που ν’ απαγκιάσει.
Και γυρεύει το φως των κλαδιών να του πει
Για την φωλιά των ονείρων του.
Σ’ αφήνω
Να περάσεις από εμένα σ’ εμένα
Σαν να με ακυρώνεις που δεν είμαι εκεί
Που αρχίζει η πραγματική μοναξιά σου..