Θ.

Θ

Mε την μελαγχολία μου ετούτη την Παρασκευή..
Το προάστιο στέκεται πολύκοσμο ,φωτεινό.

Χιλιάδες πηγαινοέρχονται απρόσιτοι-
μήτε χαμόγελο- μια σκυθρωπή ράτσα ολέθρου.
Κάθονται στα μικρά καφενεδάκια-
συζητούν πολιτικά, μαλώνουν-
η Ελλάδα είναι ένα μικρό μωρό συνέχεια λερωμένο-
μάνα κακιά Ευρώπη!

Ανοίγω τα παράθυρά μου στο έλεος του βραδιού.
Το φεγγαρόφωτο πλημμυρίζει την κάμαρα.
Διαβάζω ακούω μουσική καπνίζω.
Βαριέμαι το αγαθό του ονειροπόλου˙ κρατιέμαι

απόναν στίχο
πριν να λαλήσει τρεις ένα ανύπαρκτο κοκόρι…
8.4.1983
Ηράκλειο.