Αδειάζει ο ουρανός και στέκεται μετά εκεί γυμνός και υπερόπτης
Που έφερε μια λύπη πιο κοντά στην ματωμένη του συντέλεια· αδειάζει.
Έφυγε η Ελένη, δεν μπόρεσε να αντέξει τον πόνο· τα πνευμόνια της
Φιλτράραν την αλήθεια αλλά η αλήθεια είναι πάντα μία φρικαλέα υπόθεση· κι η αγάπη
Είναι εκείνο το ακραίο σύνορο που λες γκρεμίστηκε
Κάτω από την μπότα του νέου δυνάστη· όλα αγιάτρευτος καημός!
Μακριά ακούγεται η ασθενική φωνή σου Ηλία
Φωνή χωρίς βαρύτητα, φωνή που ξεθωριάζει, κάτι θα λες για τις κλαμένες μάνες
Που έχασαν παιδιά και έχασαν τον κόσμο όλον· φρίκη
πάνω στην φρίκη τους!
Κι η μέρα τούτη που δεν ξημερώνει αλλά παρατείνεται
Το πικρό σκοτάδι της νύχτας, η μέρα αυτή
Σαν από μια ξετυλιγμένη καλούμπα που ξαπολά τον αετό των εγκλημάτων πάνω από τα ερείπια
Τα σωριασμένα των πόλεων, η μέρα αυτή
Η τόσο απεγνωσμένη που την αποστρέφεται κι ο ίδιος ο Θεός.
Όλες οι σιωπές είναι στίχοι κι όλοι οι στίχοι είναι αγάλματα·
Κι όλα τα αγάλματα είναι παιδιά που παίζανε στην πέρα πλατεία
Του κόσμου και μαρμάρωσαν αφού τους πήραν το όνειρό τους·
Πικρά παιδιά, μυστηριώδη.
Αφήνω να με καταπιεί η νύχτα, είμαι σεμνός
Και είμαι άσεμνος, νεότερος και γηραιότερος από τους πρωταγωνιστές του παραδείσου.
Ας ξεδιψάσουνε από το στήθος μου οι σκοτωμένοι·
Πίσω από τούτο το ακμαίο παραλήρημα σιωπή να δέρνει την σιωπή και ένας θόρυβος να μένει
Από θρυμματισμένα άστρα που δεν έχουν πια ουρανό και ναυαγούνε
Στην φρυκτωρία μας που τραμπαλίζεται έξω από την Ιστορία λες
Και είχαμε στο τέλος τέλος και εμείς κάτι
Παρήγορο να πούμε!
