ΣΤΕΛΛΑ.

Πλάι μας δουλεύει η λαιμητόμος- χωρίς πολλά

Δικαστήρια- αυθαιρετώντας·

Έτσι που επιβάλουνε τα λάθη μας..

Παίρνει την ζωή σου γιατί εσύ κι αυτή δεν την αγάπησες·

Την κούρασες διαβάζοντας πάντα κοντά στον θάνατο-

Όπως να όφειλες

Εσύ να είσαι από τα πρόσωπα το τραγικό.

Είναι όπως δεν το ξέρεις που έρχεται το βράδιασμα·

Εσύ ανύποπτη πιστεύεις σε όνειρα που εκπληρώνονται σε άλλον

κόσμο.

Και πας

Φεύγεις και πας,

Απομακρυνόμενη, κεκοιμημένη…

Σκορπάς τα νιάτα σου στις τύχες του αέρα,

Δεν σε λυπάται και το ξέρεις ο καιρός,

Χόρτασες μοναξιά, χόρτασες αίνιγμα

Της νύχτας που χόρεψαν μες το αίμα σου πικρά φεγγάρια.

Ξέρεις σε σκέφτομαι… Δεν το καταλαβαίνω

Πως φεύγει ένας αμνός προς την θυσία του·

Εθελούσια·

Όταν τριγύρω του οι λύκοι όλοι που καραδοκούνε

Είναι μία αγέλη που κανιβαλίζει

Έτοιμοι όλοι για όλους θάνατο να δώσουν..

Ξέρω πως δεν θέλησες άλλο την άμυνα,

Θέλησες την υποταγή σ’ εκείνο που σε παίδεψε για χρόνια.

Καίει στις φλέβες σου ακόμα η πίκρα του θανατικού.

Τόσο βουερή που είναι τώρα σαν από σχισμή εκεί όπου κανείς

δεν το περίμενε

Να φανεί μικρό λουλούδι

Σαν μ’ αυτό να μιλούσες μελαγχολικά

Λίγο πριν φύγεις και αφήσεις μες τα μάτια σου ένα μυστικό

Απελπισμένης ηλιαχτίδας που θα λάμψει μέσα σ’ άλλους ουρανούς

Που πέρα εκεί βροντάνε!

12.5.2008

Όλες οι 

Φρυκτωρίες απρόσμενες…

 

Εγκαθίστανται φρυκτωρίες πολλαπλές μες το αίμα μου

Είμαι ακοίμητο σκουλήκι που ορέγεται την Μεταμόρφωση

Παίρνω απόσταση από το σώμα μου

Το σώμα μου είναι μια χρυσαλλίδα που κατά πού θα πετάξει δεν ξέρει

Μιλώ πεζότητες που ο αέρας τις ποιητικοποιεί

Ανήκω σε ανήκουστες γεωγραφίες

Προσαράζει μέσα μου η Ιδέα η καμαρωτή

Επαναστατικοποιεί τις σιωπές μου

Όλα επάνω μου σε κατεύθυνση προς Βορρά

Και ευθύνεται για το τρεμούλιασμα ζωτικός ο χειμώνας.

Την νύχτα είμαι Ίακχος και την αυγή Ζαγρέας

Και μετά Περσεφόνη και Δήμητρα και ο παντοτινός Διόνυσος

Γεφυρισμούς σφυρίζω και γελούν και τ’ αυτιά μου

Γελά ο πλουμιστός Κηφισός

Και καταλήγει η Ελευσίνα να χορεύει μπρος στα πόδια μου.

Όχι ύλη, το καθετί είναι Πνεύμα

Και Αντίρρηση των αντιρρήσεων

Είμαι ο ιδιωτικός φαύλος κύκλος και ο δημόσιος

Ο ελληνικός χαυλιόδοντας και το ατίμητο φίλντισι

Ο κιθαρωδός ο μελίρρυτος και ο υμνωδός που λατρεύεις

Εγκαθίστανται φρυκτωρίες πολλαπλές μες το αίμα μου…

ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΛΕΙΚ

Όλες οι αντιδρ

Καλόγνωμο πρωινό εκπεφρασμένο με μελαγχολία και πόνο-

 Καλόγνωμο πρωινό εκπεφρασμένο με μελαγχολία και πόνο-

Ανοίγεται επάνω στα ροδοπέταλα, όπως για να μας πει λογάκια ο ουρανός.

Και η νύχτα που υποχώρησε, άσεμνη και ωραία, χορεύοντας

Μες τις σκιές της πάνω στα υγρά πλακάκια

Των πεζοδρομίων, νύχτα χιλιόδοξη.

Όλοι θα βρούνε κάπου να στεριώσουν· και που αμφισβητείς

Δεν έχει νόημα, νόημα έχει να μην κλάψεις

Επάνω στα χαρούμενα τριαντάφυλλα

Τα λυτρωτικά.

Εδώ μοίρασε τα χαρτιά σου και πες ότι θα σε διαμελίσει η αυγή

Σηκώνοντας τα κοφτερά μαχαίρια της επάνω

Στο κουρασμένο κορμί σου- τούτην την ώρα

την άσπλαχνη που σε σπρώχνουν

Όλα σε μια παράξενη κατάντια…

Ανοίγω αγκύλες για να με πιστέψω ο ίδιος που υπήρξα.

 Τόση μανία στον προσδιορισμό σου Χρόνε που το απόγευμα επιχειρεί να σε αποφεύγει.

Ανοίγω αγκύλες για να με πιστέψω ο ίδιος που υπήρξα.

Με τολμηρά φτερά μετεωρίστηκα μες το φασαριόζικο κονάκι της ψυχής.

Δέθηκαν πιο σφιχτά οι κοσμοθεωρίες μου.

( Για μια επανάσταση δεν ζήσαμε όλοι;)

Σε μια χαρά θα κοιμηθώ απόψε.

Σε μια ευθύβολη τοξοβολία ποντάρω.

Σε μια λαχανιασμένη Ουτοπία!

Αναγνώθω πικρές σελίδες αναστατώνεται η μιλιά μου

 Αναγνώθω πικρές σελίδες αναστατώνεται η μιλιά μου

Πλάσμα ανάλαφρο που περπατάς

Μέσα μου, ορχηστρώνοντας τις διηγήσεις

Που θα φτάσω;

Είσαι από σπουδαίο όνειρο η εκβολή στο δέλτα του πόθου

Λιώνω στα αυστηρά σου μεθοδεύματα, πεθαίνω

Και ανασταίνομαι μέσα σε εύρος θανάτου…

Όλες οι αντιδρ

Το Ποίημα…

 

Μια φωτεινή εντύπωση καθώς η μέρα προχωράει

δασύτριχη μες τα αλσύλλια και τον ορθωμένο

τρούλο των πεύκων.

Αναζητώ αυταπάτες που με ανδρώσανε

στύβοντας την οξύτητα στο αίμα μου

και την ηθική εγκαρτέρηση.

Ένας ήχος χρυσός που γυρεύει να στέψει τα άστρα με μυστικά της προσευχής και ένας ήχος από κρουστάλλινη νύξη τελεσφορεί μπροστά μου αφήνοντας

να δονείται το σύμπαν των λέξεων το καθαρό επιμύθιο.

Μετεωρίζεται το καθετί που με εξουσιάζει!

Ετούτο το τοπίο που θαυμάζω βαίνει καλώς εμπρός από τα μάτια μου

Το προσλαμβάνω κλείνοντας κι ανοίγοντας τα σύνορα του νου μου

Ως την φωνή του στίχου περπατώ και νιώθω

τον γκρεμό τον δίπλα μου

Φαράγγι δύσβατο και αιχμηρό το Ποίημα!

Όλες οι αντιδράσεις

[Μπελαλίδικο σχήμα έχει η Άνοιξη]

 Μπελαλίδικο σχήμα έχει η Άνοιξη,

Ραγισμένο ίσως, φλύαρο πάνω στους λεκέδες

Των σπλάχνων, έξω από κάθε σχήμα μαργαρίτας

Και έρωτα.

Και οι υποψίες μας ότι με μπαρούτι γέμισαν οι λέξεις

Αήττητες στο κάτω στερέωμα

Απηχούν την αυτοκρατορία μιας λιακάδας

Που σφύζει από όλα κι όμως πεθαίνει.

Νατο που δεν γνωρίζουμε και τίποτα σπουδαίο

Ανήκουμε στους αυτήκοες μάρτυρες που ομολογούν

Συμμετοχή στην κάθετη αγρύπνια-

Όπως να πλάθει μια μυθολογία

την ιστορία μας.

Όλες οι αντιδράσ

Ιεροτελεστία…

 

 

 

Αφήνω την βέβαιη πεταλούδα

να πετάξει στο ωραίο γαλάζιο

Κάλμα

Η Άνοιξη πυρπολεί μαργαρίτες

Ένα αεράκι ψηλώνει τα ναυαγισμένα νούφαρα

Όλα τα ευλογώ

Σωπαίνω

Χαράκι της μοίρας μες την παλάμη χαράκι ψυχρό

Οι μέρες δένονται με την σιωπή

Σαν σ’ ένα κομπολόι απαρέγκλιτα οι χάντρες

Παντού ο θεός παντού κι ας ξεθύμανε

Οι λέξεις μόνο συντηρούν την αγάπη

Και μοσχοβολούν σαν δόκιμες φλογάτες παπαρούνες!

 

Ω λυτρωτικό μεράκι του κόσμου

Πες για το γλυκό βασανάκι μου!

Αφήνω την βέβαιη πεταλούδα να φτερουγίσει

Προς ένα μυθικό βασίλειο.

Το μεσημέρι κάνει πιο γαλαντόμο τον άνεμο,

Ξεθεμελιώνει τα αρχαία παλάτια,

Ο Απρίλιος ζαλίζεται πίσω από τις πικροδάφνες,

Κερνά ηδονή την νύμφη των κυμάτων,

Λούζεται ευμορφία καθώς και στα λεξιλόγια εδράζεται

Και στα ωραία κράσπεδα της Ιστορίας

δείχνει το μόνο μας γραμμένο…

 

                                       Αθήνα 20/4/2023 

 

 

Προσαρμογή..

Λιγόλογος και

φαιδρύνω του μεσημεριού τις όψεις.

Πού είναι κούφια η ζωή και που ηχεί αναστολέας όλων ο θάνατος;

Παίζει η μακρινή κιθάρα και σεμνύνονται

οι ανατολές, σπιθίζουν

Και το αιώνιο μυστικό φυλάτουν της αγνότητας.

Ξεκινήσαμε και σταματήσαμε μέσα σε ανθισμένους κάμπους

κάποτε μες την βροχή

Που κάνει λυρικά ρυάκια

Στην πατριδογνωσία μας.

Αφήνομαι να με τρυπούν βελόνες ύπνου και

Της αγρύπνιας μου πιο δέσμιος σέρνω

μεγάλες αλυσίδες που εδραιώνουν θάνατο στο μέρος της ντροπής

της ανθρωπότητας

Λυγίζω μπρος σε άφωνα

κεριά που μνήμη συντηρούν του εκλιπόντος που

κρατώ ο δόλιος μέσα στην καρδιά μου!

Όλες οι αντιδρ

Ο μετΑναστάσιος ψιθυρισμός!

Άσημα δέντρα ψιθυρίζοντας μια επική γαλήνη

Ανεβοκατεβαίνουν μες την μέρα όπως

Να τα μπατάρουν και να τ’ ανασηκώνουν κύματα

Ενός αόρατου πελάγους.

Σπρωγμένη απ’ την μουσική μια νότα

Καθαρή, αναστάσιμη, ξεκεφαλώνει

πάνω απ’ τα φυτά, εκεί

Που χαριεντίζεται μια μέλισσα

Με το αβρό λουλουδάκι το ευφρόσυνο.

Όποιος οσμίστηκε την ‘’αστραπή’’ νιώθει τον πλούτο που επιφυλάσσει το λουλούδι,

Βγαίνει σε όλα νικητής, με αγιοκλήματα

Στεφανώνεται και με κισσό στιλπνό και δοξασμένο.

Η πόλη τον αναρπάζει καθηλώνοντάς τον μέσα

Σε τόσα μυστικά

Περάσματα, όπως ν’ αναζητά μία διέξοδο

Στην αγωνία που έχει.

Εδώ που πάνω από όλες τις θρησκείες κείνος

Που αμφισβητεί νιώθει

Πιο πολύ και βαθιά να πιστεύει

Σε μια αόρατη ελπίδα που το φως του στέλνει σαν τον οδηγό

Που ανοίγει δρόμους που κανείς δεν τους υποψιάστηκε.

Αεράκι τώρα ντύνει τους θάμνους με αίμα.

Ξεκινά πίσω απ’ όλα τα φαινόμενα η ‘’παράσταση’’-

Δεν ρωτώ μιας και απαντήσεις δεν έχω να πάρω·

Όλα τα ζύγωσε για να τα πει μία θεατρικότητα·

Ουρανός καθαρός και ελαφρύς σαν ο μανδύας

Ενός Ιησού που ξεγυμνώθηκε μπροστά στην κόλαση του ανθρώπου!

Και στην παράξενα απλοϊκή

Εκτεταμένη εκκλησία των θαυμάτων

Λούζονται μες τον ήλιο τα θεοτικά κυκλάμινα τονίζοντας

Την θεία Στιγμή την λαγαρή και την ωραία εκπεφρασμένη!

Αθήνα 18/4/2023