[Εμείς βαδίσαμε στην άκρη Των ωρών]

 Μεσούσης της νυκτός, φαντάσματα μιας λύπης μας προσέγγισαν

λες λίγο φοβισμένα.

Προς τι η ταραχή; Εμείς βαδίσαμε στην άκρη

Των ωρών, σαν οι σκιές που ήτανε ο εαυτός μας ο ίδιος.

Του σκοταδιού οι αγκύλες άνοιξαν

Και μας περιβάλλανε με μια στοργή ανατριχίλας.

Καθίσαμε στον βράχο τον σημαδιακό

Αντίκρυ στα επιφωνήματα της θαλάσσης.

Μας ενθουσίασε ο ουρανός!

Όσα διαβάσαμε τα μεταφέρω,

αφήνοντας την ψυχή μου να είναι μία γραφή που παίζει με τα κύματα

ελπίδες κι υποσχέσεις…