[Κλείνοντας την μοναξιά σε ένα ντελικάτο κορμί άνθους-]

 Κλείνοντας την μοναξιά σε ένα ντελικάτο κορμί άνθους-

Και με αθρόα φωταγωγία επηρμένος για να στιγματιστώ·

πέφτω ολόβαρος στον εκμηδενισμό μου,

Γλυκύς γλυκύτερος από το πρέπον, δυστυχώς-

Και έχοντας την αίσθηση πως ποτέ δεν πεθαίνω,

Μόνο καμπυλώνομαι σαν ένα μαθηματικό έρεισμα που σκορπά ηθικότητες διεσταλμένες,

Ακουμπώ τον πόλο τον σίγουρο του Νοτιά

Και υγραίνω το ατμοσφαιρικό ‘’γεγονός’’ με την παρουσία μου και της ηλικίας μου

την συμβατικότητα…