Ο έρωτας αλλιώς…
Για να κοιμηθείς ο ήλιος χάνει την περιουσία του φτωχαίνει
Και σμίγει με την αύρα του ωραίου φεγγαριού.
Κάθετος Χρόνος μηρυκάζει τις ανασφάλειές μας βογκά
Και αποστομώνει την επιθυμία.
Πόσο είσαι φωτεινή μέσα σ’ αυτό το εγωιστικό παραμύθι καταλαβαίνω
Τώρα που λάλησαν οι πετεινοί και έφτασε η ώρα να σωπάσω.
Διαβάζω τον έρωτα από μιαν άλλη σκοπιά, διαβάζω
την καλοσύνεψη
Της ξενιτειάς που σε πήρε.
Και είμαι αντιρρησίας κομπορρήμων αφελής
Που του πρέπει κι ο θάνατος ακόμα…
24/9/2022
Ένταση η αφ’ εαυτού..
Ζώντας μέσα στην ένταση των αποχαιρετισμών
Βανδαλίζω την γαλήνη του απογεύματος.
Ετούτο το ευθύ ερωτηματικό με χλευάζει
Τρεμίζοντας μέσα μου τις ολοκληρώσεις των συμπερασμάτων.
Επιφάνεια σε αφάνεια κι ίσως
Ένας βαθύς συριγμός από φωνήεντα εξανεμισμένα για να σταθούν
Στην μετέωρη πλατφόρμα των κατακτημένων εδαφών
Της φαντασίας.
Σκοτεινιάζοντας έχω φωταγωγηθεί από απρόσμενη λάμψη
Ενός ποιήματος σε διάρκεια.
Προσπαθώ τον εαυτό μου.
Αντέχω εμένα.
Α μοναξιά δωράκια που μου έδωσες!
Πολλά σου χρωστάω!
25/9/2022
Αυτό αλήθεια είσαι…
Ένα πουλί ραμφίζει την ατσιδοσύνη σου
Είσαι άγαλμα πέτρα και πηγμένος Χρόνος
Συγκρατείς απουσία και φωτιά
Ίπτασαι στο γαλάζιο
Κι όταν νυχτώνει είσαι αέρας διάτρητος
Σημαίνον Σημείο του Παραμυθιού
Λέγεις και λέγεις
Είσαι η Αφήγηση πίσω από τα πρίσματα των ζωντανών
Ενώ γύρω μας συμβαίνουν μόνο θάνατοι
Εντέλλεσαι να αφομοιώνεις το ανοικτίρμον φεγγάρι
Πατάς επί των στίχων μου
Και χάνεσαι μέσα σε ένα σκοτάδι
μπαρουτοκαπνισμένο…
[άυλη είσαι μάτια μου]…
Άυλη είσαι μάτια μου, ανθεκτική
Σε όλες τις αγωνίες σου
Κινείς τα νήματα της αστραπής
Κι ένα φεγγάρι που παιζογελά στην καρδιά σου
Αυξάνει τον πυρετό των εκμυστηρεύσεων.
Άυλη είσαι μάτια μου, τριανταφυλλένια!
Ματάκια μου γραμμένα που μοσχοβολάς
πόθου γαρίφαλο
και που σε συναντώ
μόνο σε ονείρων συναπαντήματα,
τις στιγμές
που χαμηλώνει ο ουρανός και αγγίζω
όλα τα εύοσμα άστρα…
