διαυγές μεσημέρι ηλιόδοξο

 διαυγές μεσημέρι ηλιόδοξο

ακουμπώ την ψυχή σου σε νιώθω σαν μια σβιλάδα που μ' αναταράσσει

τέλεια απλώνεται η πνοή του ανέμου

κερδίζει τα υπέρτατα καταφύγια

το προάστιο κλείνεται στον εαυτό του

εποχή του σκεπτικισμού

στον περίγυρο ενέργεια των συλλογισμών

ονειρεύομαι αναστάσεις δοξασμένες

η Πράξη αντηχεί μες την πραγματικότητα

κατάτμηση των Ιδεών κατάτμηση των επιθυμιών μας

όλη η ηλεκτρονική χαρά ηχεί μες την οθόνη μας

επικοινωνούμε

αδιάλειπτα επικοινωνούμε..

28/9/2021 Βόλος

ο έρωτας έτσι ηχεί...

ακούγονται λόγια ανέμου και στο χάραμα είσαι εκεί

νέμεσαι αστεριών περιουσίες

κατοικείς τον κόσμο στην απροκάλυπτη ''θέση'' του

ιερουργώντας.

διαφαίνεται της νύχτας το κάλλος και

τα μάτια σου αφήνουν ανοικτή την πόρτα του ντουνιά, καθιερώνεις τα φωνήεντα

στα ποιήματα που αμελώ να γράψω. να οι μήνες που ρέουν παραγεμισμένοι από σκοτάδι και φως ατημέλητο

τα πελαγίσια πουλιά οι θηρευτές αυταπάτης

να ο ήχος σου η μυστηριακή παλινδρόμηση, ριγείς και σχίζεται ακραιφνώς ο αέρας,

εκρήξεις αισθημάτων καταρρακώνουν την απαισιόδοξη παράγραφο του ύμνου μου- και ευτυχώς!- χαράζει τώρα

είσαι μονόλογος της Αστραπής, φεγγοβολάνε πάνω σου ζεστά φεγγάρια,

δεν έχει η λύπη καταφύγιο, πάλι γύρω σου εδραιώνεται Σύμπαν,

μορφές αγγελικές πάνε και πάνε· η Αττική νταμάρι λεηλατημένο ζεύει τα φαιά βουναλάκια της

σε αποκάλυψη· λησμονώ να με ξέρω, ούτε εγώ πια είμαι εγώ, ένας αλλιώτικος εαυτός ζει μες σε μένα, εσύ χρησμοδοτείς για την Αγάπη, κρύβεις για να φαίνεται ο Έρωτας, διαφεντεύεις

των φιλιών το ροσόλι. έρχεται ο ήλιος, κελαηδούν τα πουλιά, τα άνθη συγκροτούν φιλαρμονικές, μελωδίες

χύνονται στα ουράνια ύψη όπου σε ανταμώνει

ο πόθος μου και μ' αντιμετωπίζεις με ένστικτο καυτό και με λαχτάρα

πάλι μια μοίρα είσαι ένα φερέφωνο

που λέει πάθη μέσα στο αίμα μου...

26/9/2021

αγαθότητα όχι από κείνη των θρησκειών

 αγαθότητα όχι από κείνη των θρησκειών αγαθότητα

όπως στων ζώων τις συμπεριφορές χωρίς ρωγμή αγαθότητα

στα στήθη μου είναι μια χώρα που δεν με χωρά και εγώ είμαι ο ρακένδυτος που δεν χωράω μια χώρα

πλοίο ο νους μου ταξιδεύει στην γαληνότητα των νερών

σκορπίζομαι σε μαγνησίες που αναδύουν Μυστήρια αναγνωσμένα

καμιά συνομωσία από την πλευρά των πουλιών- μόνο ένα σκίρτημα ολοένα προς την οριζόντια ελευθερία

στέκομαι σιμά στην γαλάζια κορυφή των βουνών

ανασαίνω

κλειδώνει επάνω μου ο θάνατος όλες τις φορτωμένες του ανάγκες

αμφισβητώ τα πάντα του- και τα σκοτάδια...

ο εκκλησιασμός του απώτατου εαυτού!...

εκκλησιάζω την σιωπή και όσα βότσαλα αντηχούνε στην επαρχία του ύπνου μου καταμαρτυρούν αγίνωτη θάλασσα.

βρέθηκα πάλι με σημασίες στην αγκαλιά μου σπουδαίες.

σαρώνει το απόγευμα τα θαλερά ψηφία μου και μνημονεύω κάτι αγγέλους αφανέρωτους που διαλαλούν πίστη κι ελπίδα.

ω μοίρα τρυφερή, πάρε μου την απόγνωση και φύσηξε στα φρένα μου αυτή την ιερή ευωδιά που Θεό Μέγα μηνάει!

ουράνια μέρα, αντίσκηνο που κατοικεί ο ασκητής

να ο μάντης που πρόβαλε πάνω απ' των βουνών το φρύδι και

ανοίγει την πόρτα των ανακτόρων της Δύσης.

να ο Χρόνος που συστρέφεται όπως μια κληματίδα που υπόσχεται βαθύν καρπό και μέθη.

θέλω να γεννηθώ σε συγκυρία καημού και κόπου-

εκεί που οι γνώμες είναι σαν λεπίδες που θερίζουν και οι λέξεις μου

ούτε κι αυτές πια με σώζουν...

ergo toy dali

Επίκεντρο σώμα ή σώμα μηδέν..., Στρατής Παρέλης

 https://issuu.com/stratisparelis/docs/_3b3012ebf61609...

ISSUU.COM

Επίκεντρο σώμα ή σώμα μηδέν..., Στρατής Παρέλης

Ποιητική συλλογή

νυστάξαμε κάτω από τον ουρανό και κάπου στην γη παράμερα

 νυστάξαμε κάτω από τον ουρανό και κάπου στην γη παράμερα

το τοπίο βάφτηκε νύχτα και ακράγγιξε τον άτσαλο ορίζοντα

σελήνη αβρή και σμήνη αστεριών που κορδακίζουν

ποιά τραγωδία επέστρεψε και θα το μάθεις πιο μετά;

ανήκουν λόγια στον μύθο και ανήκει σε Χρόνο που δεν ορίζεις η ζωή

όλα κρατούν μια ζάλη στο κεφάλι-

και να σκεφτείς ότι σε λίγο ξημερώνει ολόγυρα...

ιχνηλασία στου σκοταδιού την κοίτη...

 

δροσερά φυλλώματα προς την αυγή που συναντούν το γελαστό νερό·

η αυγή έχει ακόνι και τροχίζει το άσπρο μέταλλο των ωρών·

τραγουδάκια σιγαλόφωνα ακούγονται από τα όνειρα της πεταλούδας·

ο θεός καιροφυλακτεί και μας κάνει παρέα στις μοναχικές καρδιές.

κάθετη η νύχτα ζεστή και συγκεντρωμένη στην μαύρη φοβέρα της

αλλάζει την φωνή των όντων και καμία τόλμη δεν μπορεί

να την διαταράξει. όλα από πίσω τα στεφανώνει η μουσική

σαν μια παντιέρα ιερή που μας κινεί και όλο μας παροτρύνει.

δροσερά φυλλώματα προς την αυγή νυχτοπεταλούδες που αγαπούν του φωτός την

συνάντηση

λαλούν στην αντήχηση που γεμίζει την σπηλιά του ύπνου, καθώς

οι ετοιμασίες να υποδεχτούμε την μέρα εντείνονται και κάπου μας ξεφεύγει η ελπίδα·

θάμβος στερεωμένο πρόχειρα μες το στερέωμα αφήνει να σκιρτά η καρδιά μου να αγαπώ

ως και τον θάνατο εγώ!

μεταμεσονύχτιος συλλογισμός...

 

ύφος έχουν επικό οι πολυκατοικίες και ένα φεγγάρι μυθικό επικρέμαται

στον ουρανό, δασκαλεύοντας την νύχτα να μου αρέσει. 

σ' αυτό το θεατράκι όλα ξετυλίγονται αργά και δεν είναι ούτε και δράμα να το πεις ούτε

και κωμωδία, μόνο που χλευάζουνε την τύχη μας, την ρημαγμένη.

ανασαίνω τον δροσερό αέρα.

κάπου μου ξεφεύγεις Θεέ και κάπου σε πλησιάζω

καλώς.

ήχοι από μέλος ουράνιο ξεχύνονται όπου να καταλάβω μπορώ.

είμαι ευχαριστημένος.

 ανασταίνω το σώμα σου και ένα χάδι που πάντα περισσεύει αλλάζει

την αφή σε θεϊκή!

στο φως του φεγγαριού στο βαθιό μεσάνυχτο μια αντήχηση

από ύπνο βουλιαγμένο αλλάζει την φωνή σου και γιορτάζει

μες την ακοή μας με ένα σεπτεμβριάτικο

Αγαθό

 αποταμιευμένο στην καρδιά σου στην καρδιά μου!

 

                                                         18/9/2021 

κοσμικός αθλητής..

 

για να λυγίσει το σώμα υψιπέτεια σκαρφίζεται και εμμονή· αφήνει πίσω του την οκνηρία και τεντώνει

μυώνες δυνατούς να φέρει το απίστευτο μπροστά· γυμναστική των έντονων φωτοσκιάσεων, γυμναστική των συλλαβισμένων κατορθωμάτων-

κάπου εντός του ανοίγεται μία θυρίδα ουρανού· ψελλίζει το κορμί και ύστερα μια φωνασκία σκίζει την σιωπή του άκρατου μεσημεριού·

ο ακατάλυτος δεσμός φερέλπιδο να είμαι ξωτικό και συσπασμένο το φωνήεν μου μες τον αιώνα·

γράφω θερίζοντας τα στάχια ενός κάμπου που στον ήλιο πορφυρίζει και μια ευτυχία δέχεται

ηδύτατη...

εικόνα από Νταλί..

ο ουρανός, πόθος κρυφός και ελπίδα..

 

νεόκοπος ουρανός επιβραδύνει την νύχτα και φωτίζεται από τις προσευχές,

παντού μυρίζει το αγιόκλημα, ψηλά ψηλά είναι το αμπέλι του αγγέλου,

θάλασσες κάτω ηρεμούν σαν λάδι ακύμαντο,

στις πόλεις πάθη ανθρώπινα και πάθη ακμαία, ζώνουν με μια κατάθλιψη τον βίο,

το ποίημα παντρεύει την απλότητα με την σιωπή

και σταλάζει- σαν ένας ύμνος καθαρός σταλάζει·

λεπτομέρειες χάους, τις μελετώ και κάπως κερδισμένος βγαίνω

αφήνοντας πίσω μου τις ζοφερές καταλήξεις·

ως την ελπίδα είναι πια ξεκάθαρος ο δρόμος-

άσπιλοι μείναμε και άσπιλοι θα σταθούμε παράμερα:

εκεί που είναι Βίβλος ανοιχτή ο ουρανός!

ερωτικό αλλιώς...

ο πόνος μια ανθρώπινη κατάσταση φωνάζει να φοβάται η μοίρα·

αντίστροφα δουλεύουνε οι εξάρσεις: πάθος του έρωτα πάθος της μουσικής του φιλιού πάθος·

στα αυτιά μου αποταμιεύονται ήχοι δριμείς· καθαρός που είναι απόψε ο ουρανός που σου μιλώ χωρίς να είσαι εδώ που σου μιλάω! ας κοιμηθώ μιας και στον ύπνο πιο καλά σε ζω και σ' ονειρεύομαι!

σαν από μια πηγή αισθήσεων ζωντανεύουν μπροστά μου όλες οι εικόνες,

η χαρά των προσεγγίσεων ζει μέσα μου, εσύ είσαι αλαργινή μα σ' αγαπάω

όπως ο νους μου πετρώνει την σιωπή και την κάνει

ένα θεόρατο άγαλμα μεθυσμένο

τέλος των δυνάμεών μου τέλος των πόθων μου τέλος των παθών...

μετάλλαξη...

να παραγγείλω να μου μείνουν τα πουλιά να παραγγείλω

να παρακαλέσω κιόλας να μην λυπηθώ

οι νύχτες βουλιάζουν στις νύχτες, πού τρέφονται οι μελαγχολίες μου;

μια πνοή ανοίγει τα όνειρα μια πνοή και τα κλείνει

πολύτιμο είναι το ποίημα πολύτιμο

πλατύ σαν το λιβάδι της οράσεως

λουλουδίζει-

πίσω απ' τις εικόνες μια συννεφένια μοίρα με κρατά

πάντα στο φως θα θανατώνομαι

φωνάζουν οι αισθήσεις μου με εξυψώνουν

θεϊκό είναι εκείνο που μου ξέφυγε μα το σκηνοθετώ

α ανθρώπινο δράμα, δεν θα σε καταλύσω ποτέ μου!

αργά και λίγο λίγο γίνομαι ένα άγαλμα που με καθηλώνει σε παράξενη ύπαρξη!

Κυριακή...

έρχεται η μέρα από την Ανατολή, γεμάτη πνεύματα και συγκινήσεις, ξαφνιάζεται από τον ρυθμό των ωρών και αφήνει τους ήχους να την διαπερνάνε,

ο ύπνος τελείωσε, πάει ο ύπνος· τα χέρια μου βάφονται με ηλιαχτίδες, εντείνουν την αφή τους, παραμένουν ολοκάθαρα, όπως στην πρώτη μέρα της Δημιουργίας,

και παντού πνέει ένας Έρωτας, ευλογημένος, ζεύει τα κορμιά και κάνει ολόλαμπρη την Κυριακή, καθώς

τίποτα δεν εμποδίζει την μαγεία και ένας άγγελος

ξεφλουδίζει την ατμόσφαιρα να φανεί

το γαλανό το φρούτο του ουρανού!...

μάσησα την αφράτη σάρκα σου το τραγανό περγαμόντο

 μάσησα την αφράτη σάρκα σου το τραγανό περγαμόντο

μοσχοβολούσες λουλουδένια υπόσχεση

και ήσουνα αγέρωχη σαν μια νεράιδα που αλαφροπατεί επάνω

στην ακύμαντη λίμνη-

σε φίλησα θυμάμαι ο ήλιος έλαμπε

και ραγίζονταν σε μυριάδες κομμάτια απρόσιτος κι όλο να κυριεύει

τα δάση τις μυρτιές και την καρδιά μου..

όλος μια γλύκα ο ουρανός!