Του έρωτα, ναι…

 

Τι βλέπουν οι νύχτες από την κλειδαρότρυπα;

Εγώ αφουγκράζομαι νέφη και διαστήματα,

Ο έρωτας αγκυροβολεί στα δωμάτιά σου,

Συντρίβονται οι ώρες στο πλατύσκαλο των πόθων,

Αδιάφορες.

Η αγάπη διαιρείται σε μικρές λόγχες που κεντάνε τον ύπνο μου,

Από εσένα στέλνονται οι σιωπές,

Είμαι καχύποπτος για το τι το σύννεφο κρύβει,

Έχω οράματα και τα κρατώ

Στο ιδρωμένο μαξιλάρι μου

Οι φαντασίες έρχονται από την ατολμία μου να συνταχτώ με την νύχτα,

Κανένα ποίημα δεν σε αφήνει να φοβηθείς,

Στάζουν οι επιθυμίες κάτω απ’ τα απίθανα μάτια σου

Άπληστες.

Στο σκοτάδι ταιριάζονται οι χαρές των λέξεων,

Είμαι σε ό,τι είσαι κι ό,τι παράλληλα έγινες

Μιλώντας μία γλώσσα που βαφτίζει αποξαρχής τα πράγματα και τα χρυσώνει

Αφήνοντας τα να ομορφύνουν και να ανασάνουν κοντά σου….