Σαντορίνη…

Έσταξαν μέλανα θυμό τα δευτερόλεπτα

στο ρολόι της γης

έσπασε τσόφλι το αυγό του τρόμου

η πέτρα γέννησε απρόσκοπτη θύελλα

θρυλικές θάλασσες γεννήσανε αύρες

πιο κοντά στο κονάκι του πόντου.

Ο αυτοκρατορικός ήλιος μαστίγωσε το πέλαγο

με πορφυρή φωτοχυσία

Τόσο ύψος τόσος θάνατος

τόση προσμονή τόση εγκατάλειψη

η μέρα έγειρε αβέβαιη κατανοτιά.

Μελανό γινάτι θεού που κοχλάζει

ψυχή αψιά

ένα πετροχελίδονο

αφήνει σώα τα μωρά του

στου γεροΠοσειδώνα την γενειάδα-

Καταβυθίζονται οι σβιλάδες των ανέμων

μες την κοιλιά της θάλασσας

κι αναγεννώνται

πενταπλάσιες

στο δυναμόμετρο της άνοιξης-

Αναμερίζουνε πειθήνια τα νερά

να βρει εστία ο μακρινός Προφήτης...

Ανταλλάσω τον θρύλο σου μ’ έναν μύθο αρχαίο

ζεύω την λάβα σου στο αλέτρι των αρχαιολόγων

τινάζω την παμπάλαια σκόνη σου

πάνω στις άγραφες σελίδες μου, υπομένω

την θλίψη των βράχων σου

αδηφάγα ορθώνεσαι

πάνω από τα κύμβαλα της μέρας

να διαβείς με βήμα εξουσιαστικό

την μέγγενη των εποχών που σ’ εγκλωβίζουν.

Συσκεπτόμενη μες την αυγή του πελάγου

με γλάρους εξουσιαστές

αινιγματική είσαι σαν κοχύλι

που δεν λειάνθηκε ακόμη και δεν έπαιξε

τον στιλπνό ολοστρόγγυλο ρόλο του..

Εθελούσια θυσιάζοντας πλάτος

αποκόμισες οφέλη ηλιοβασιλέματος

ναυαγισμένη μες την θάλασσα που περισπάται

απ’ του ουρανού την ζήλια..

Ποτέ δεν πάτησα τους όρκους μου

ποτέ δεν παρέκλινα απ’ την ευθεία ματιά

μέσα μου αναστήθηκες ηφαιστειακό κέρας

που ξεσηκώνει αντιρρήσεις

καυτή και αγέρωχη

με μνήμη που ζητάει τα ρέστα

απ' το ταμείο του εφησυχασμού.

Πάλι εκεί που σε γονάτισε ο καημός της λάβας είσαι

κουρντίζεις την κιθάρα των ανέμων

μισοφαγωμένη από την λαίλαπα του κρατήρα σου.

Εκεί που είδα την χρυσόμυγα να πιπιλάει τα ζουμερά μεριά σου

και μετά είδα το ατσάλι της θάλασσας να σκίζει

πρωραίο αιδοίο της οικουμενικής Μεσογείου.

Ο γκρεμός της νοτιοανατολικής πλαγιάς σου

φοράει το μπανιερό του και βουτάει

στα βαθιά

που ο ήλιος

δαγκώνει την επιδερμίδα σου

και τα ·μη· σου κάνει ·άντε προχώρα·

επάνω στον αφρό που γαργαλάει

τα ακρογιάλια σου-

Σκάνε πυροτεχνήματα του γέλιου σου

λιγωμένα-

στο αντιμόνιο της αναπνοής σου

ευδοκιμούν λίθου τομάρια..

9.7.2012

Απλουστεύσεις στο χορικό του Έρωτα!..

Για να κινήσει ο Έρωτας προς εσένα

χρειάζεται ένα φιλί

εναρκτήριο, ένα

άγγιγμα από κείνα που ένα τριαντάφυλλο μόνο μπορεί να σου δώσει,

μια φλόγα

πριν καθιερωθεί η φωτιά, ένας

χείμαρρος πριν εμφανιστεί ο ποταμός

της αγάπης.

Και μετά

Άσπρα ρόδα στην αυλή σου, πώς

κοιμάσαι μοναχή σου, που και τα τραγούδια σου λένε- ω συνεπαγωγή

Οι ψυχές να σμίγουνε τόσο, σμίξιμο

να σωθεί η αιωνιότητα

από την κατρακύλα, αέτωμα

και φωτεινή ζωφόρος, Μυθολογία

και Ιστορία μαζί- όπου

σε τσούξει η άκανθος καημός μεγάλος μπαίνει

και στην καρδούλα σου

βελάζει ο αμνός!

Αδάμαστη νεράιδα!..

Σε μελετώ, η Αλήθεια σου

είναι ένα πολύσπορο νόημα

Ζεις μες σε ακραιφνείς φωτοχυσίες

Ερωτικό επάνω σου το σύμπαν

Κατοικοεδρεύει στην φασαρία των πόλεων

Φουρκισμένο φιλάκι που όλα τα σάρωσε

Και όταν ξεστομίζεις την απείθειά σου

Πόσο με πείθεις περισσότερο

Ότι είσαι μία νεράιδα που δεν κατακτιέται!

Στιγμή προσωπική..

 

 

 Ακυρώνω αυτές τις αψιμαχίες όπου ο άνεμος

είναι δρυοκολάπτης του Αιφνίδιου και τρυπά

τον κορμό της μέρας

να ιδρύσει φωλιά

και βασίλειο.

Με σαφήνεια λευκός ο κόσμος

του μεσημεριού και πλαταίνει ώσπου

να γίνει μαρτύριο

αυτή η λιακάδα

η καθηλωτική.

Ανακαλύπτω έναν έναν τους προορισμούς, η μέρα είναι ταξίδι και κολυμπώ

σε μια θάλασσα ανάσα

μια απλωσιά όπου δεν χώρεσε η απαισιοδοξία, μόνο η τόλμη μου γελά

και με ορθώνει.

Απιθώνω δίπλα μου σύνεργα της γραφής, ξεκουράζομαι

κάτω από τον ίσκιο του δέντρου, μεγιστάνας

της ερημιάς, ανήκοντας

σε κείνα που περάσανε

και θα σιγούν για πάντα…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Έρωτας και των πρωτόπλαστων ο άγουρος πηλός!..

Για να ευαγγελίσουν τον ήλιο τα μάτια σου κοιτάζουν την θάλασσα

και είναι σαν περισπωμένες οξείες!

Κρατώ

την ειδή τους:

Ένα φως ανάβει μέσα σου και το ξέρω

συγκινούμαι αγγίζοντας τα μέσα σου πάθη,

αγέρωχος

νηφάλιος

υποταγμένος

στην αξία σου..

Για να σε μάθω

σπουδάζω την σιωπή

Ο έρωτας είναι ένας πλουσιοπάροχος χορηγός

πάθους!

Και να εκεί

που καταφεύγουν οι πρωτόπλαστοι για να καθαγιάσουν

τα σώματά τους,

να εκεί

φωτίζεται ο ύπνος που δεν είναι ύπνος

είναι μια Ένωση να φτάνεις ύψη

που δεν λογάριασες ποτέ!

 

Νύχτα παλίρροια των ερώτων…

 

 

Στον αφρό βγαίνουν οι λύπες μου, στο άκουσμα

της βαθύλαλης νύχτας,

εθελούσια παραδίνονται οι πόθοι στου σώματος

την ηδονή και 

ταρακούνιονται τα σύμπαντα όλα, ένας

δασύς ήχος από φωνήεντα που αναθερμαίνουν την αίγλη του λεξιλογίου

γλιστρούν μες την ανεκλάλητη σιωπή και τρέπουν

την κάθε λέξη

σε φυγή

μπροστά στο νόημα της αγρύπνιας.

Φυγή στην φυγή έρχεται του ποιήματος η άμαξα και φέρνει

φεγγάρια δριμέα και αυτούσια που φωτίζουν

τον νου μου

που σκοντάφτει στα ρηχά και των ιδεών

το καμάρι στολίζουν

με την ατσιδοσύνη τους.

Όπου να κρύβεσαι θα σε βρίσκω

τεκμηριωμένη στον πόθο σου και στον έρωτα!

 

 

 

 

 

 

 

 

Πρωτεύουσα…

 

Πρωτεύουσα βαρύγδουπη σαν αγελάδα·

Κατεβάζει ένα γάλα παχύ, όπως

των καταθλίψεων το κατακάθι-

Στους δρόμους οργανώνονται σαρωτικά παρτάκια,

Χορεύουν οι νέοι σαν να τους κινούν αόρατα νήματα,

Μαριονέτες πάνω απ' την σκιά,

μαριονέτες πάνω από τον θάνατο-

Τι θα πράξεις εσύ που λαβώθηκες κι όση ευαισθησία σου μένει

Είναι σαν ένα κάρβουνο που ανάβει κλέβοντας την τέχνη του Ηφαίστου;-

Παρακολουθώ την ευδία που ανοίγει μια πόρτα στο φως·

Πίσω απ' την οθόνη ξέρεις πως σε παρακολουθώ όπως

κι εσύ το ίδιο κάνεις

Παρφουμάροντας την μοναξιά που κρατάμε, να

αποδοθεί μια δικαιοσύνη

Που κάνει τα ανθρώπινα λιγάκι πιο υποφερτά..

Οι κόσμοι μου ονειρεύονται...

 https://issuu.com/stra.../docs/__________________________...

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Οι κόσμοι μου ονειρεύονται...

Ποιητική συλλογή

Άνθρωπος…

 

Αντίκρυ στα αψηλά καμπαναριά λαχανιάζω κάμνοντας βήματα και όλο βήματα μες τους αιθέρες·

Λέω την νύχτα του φεγγαριού, την ηθική υπόσταση της παπαρούνας, το δάκρυ σου το χρυσό·

Νέμομαι την φλόγα του στίχου, τον ηφαιστειακό πυρήνα τον μέσα σου, την Ποίηση την οικόσιτη και την υπαίθρια, την ταξιδεύτρα

Ομορφιά του κόσμου, την αξία σου Άνθρωπε

Να σταθείς απέναντι στους θεούς και να τους πείσεις!

Ερωτική τανάλια!

Φτιάχνω μια φυλακή με τα χέρια μου, μια φυλακή να σε κλείσω!

Γιατί έτσι είναι ο Έρωτας: επεκτατικός!

Και σε μαγκώνω γερά μες τα μπράτσα μου ανοίγοντας

Του πόθου μου τις δαγκάνες

να σε δαγκώσουν παντού-

Κι εσύ

Παραδομένη αφήνεσαι να σε κατασπαράζω

Ανήκοντας σε μένα, αποκλειστικά σε μένα

Παθιασμένη ιέρεια που βολοδέρνει μέσα μου, φλογισμένη

από την νύχτα μας και φιλιά!

17.3.2021

Κεφαλονιά Αιόλου κόρη…

 

Κεφαλονιά σαν το απολυμαντικό σαπούνι που καθάρισε το πρόσωπό του ο Οδυσσέας,

Μικρόσωμη πεταλούδα ευγενική

Ανατάσσει τα οικόσημά της στον αφρό του πελάγους

Σφυροκοπά τα τεκταινόμενα-

Όταν η λιακάδα την λούζει με στοργή

Μια έξαψη τραντάζει τα βουνά και τα ραγίζει

Να φανεί του τονισμένου ύμνου η ρίμα-

Παραλίες να φωνάσκει και να σε μαγεύει η θάλασσα

Ξημερώνει την μέρα του ο θεός, στήνει τα χορικά του τα αέρινα,

Ανήκει η ευλογία στα καλά ποσοστά της,

Ανήκει του μεσημεριού η λειτουργία στην περηφάνια του όχλου των πουλιών-

Και Αργοστόλι αίνιγμα λυμένο

Γαλαντόμο και πασαλειμμένο με σάλιο της αιωνιότητας

Μυσταγωγεί στην υγρασία του Μαρτίου κι είναι μια φωνή γρατζουνισμένη

Με την ξιπασιά που εξέλειπε-

Γη των περιπλανήσεων αφηνιασμένη γη του κεραυνού

Και του σεισμού που ελλοχεύει

Κεφαλονιά τσαλακωμένη από μαρτύριο και δόξα-

Πού χάθηκαν οι Λέλεγες και πού κοιμήθηκε ο Ποσειδώνας;

Πού η ιστορία ναυάγησε και πού

Ντεράπαραν οι μύθοι κι οι ιδέες σου;

Όπου σε αγγίζω με αγγίζεις και μας τσούζει και τους δύο ο καιρός…

13.3.2021