Ημερολογιακό πάθος και βάλε…

 

Σκορπούν οι ανάσες μου κάτω από μια μάσκα που με πνίγει,

Βιοπορίζομαι με υπομονή,

Τα χέρια μου ραγισμένες αντένες που εκπέμπουν sos και τεκμήρια,

Ανηφορίζω λεξιλόγια και αμετάφραστες οδύνες,

Εγώ ο καλός ο κακός και ο άσχημος

Θροΐζω σαν να με πλημμύρησαν φυλλώματα της πικροδάφνης

Ανθίζω

Άλλοτε με οστεοθλάστες ακμαίους και άλλοτε

Με φρονιμήτες α-φρόνιμους

Ακούω την ηδονική γλώσσα των πουλιών

Ακούω τα αρώματα των σκίνων

Δνοφερός κόσμος καθόλου περήφανος πλέον

Διψά για εμφύλιους και αίμα

Ψεύτης και δολοπλόκος ο θάνατος

Ποιός να εμπιστευτεί την κακοτράχαλη όψη του;

Παλαιώνονται τα αισθήματα και είναι σαν κρασί που το ορέγεσαι και σε μεθάει

Εμπιστεύομαι ένστικτο και σεβασμό

Και τα δύο καλά τα κατέω

Μελέτησα μύθους και εξάψεις

Συνείδηση έχω συνείδηση επιθυμώ έχετε και δι υμάς

Όπως γερνάω εκτιμώ τις σιωπές που δεν φρόντισα

Σκέφτομαι τι να σκάβει μέσα μου η αγρύπνια

Λιμνάζουν δάκρυα στα στήθη του ανέμου

Σκοτώνονται τα σύννεφα να πουν για μια βροχούλα που έρχεται

Νοέμβριος σχεδόν τελειωμένος

Ο κομπορρήμων ο ενεστωτικός κι ο αόριστος..

27.11.2020

Ο άνθρωπος…

 

Για την υστεροφημία μου κρατώ ένα άλικο ρόδο

Που με στεντόρεια φωνή λαλεί μες την αιωνιότητα!

Κραταιά είναι η λάμψη του αιώνα

Και θα βρει τον τρόπο του ο άνθρωπος

Απομνημονεύει όμορφα λόγια

Και ανθίζουν μέσα του εύμορφες του-λύπες!

Να τον παραστέκεσαι γιατί θα ξεκεφαλώσει απ’ το χάος

Αγέρωχος, ηθικός και νεόκοπος!

Τσαλακωμένες αντιλήψεις…

 

Όπου βυθίζεται ο έρωτας η ζωή

σου επιστρέφεται με φιλιά. Να εδώ

και όπως ξεκινάς για το πλάνο της μέρας

λογαριασμοί, εξόδων πονοκέφαλοι, απλήρωτα

όλα στον κατσούφικο μήνα, μην σταθείς

πουθενά, μια αφροντισιά είναι

να χάνεις και να χάνεσαι, στην τοκογλυφική

συνάντηση με αγωνίες συντεταγμένες, βάλε

και στην καρδιά σου ορμή

για την εκπόρθηση της μέρας- μάγουλο

με μάγουλο εμείς

πάμε και θα τα καταφέρουμε

να κάνουμε το Κάτι να χαμογελάει…

Γύρω μας τσαλακώθηκε ο κόσμος,

τσαλακωμένες αντιλήψεις δένονται με την σκουριά

της λερωμένης μας δημοκρατίας- δεν

θα αφήσουν οι κρατούντες το φαΐ

πάνω μας θα χιμήξουν,

είναι ωραία η εξουσία κι άμα συνηθίσεις

να την ασκείς δεν σε βολεύει τίποτα άλλο μετά-

γύρω μας τσαλακώθηκε ο κόσμος-

μα ούτε να φοβάσαι πρέπει ούτε

να ζεις πιο φοβισμένος στα μπουντρούμια του μυαλού

μια Απόφαση που θα κοστίσει και το ξέρουμε-

κάνε το πρωινό σου σάλπισμα μιας νίκης,

ανήκουμε σ’ έναν αγώνα θαυμαστό, για μας

θα μιλήσει η φωτεινή Ιστορία

πώς ήμασταν οι ήρωες μιας όμορφης "εφόδου

προς τον ουρανό"!

Αναζήτηση της Αθώας Αιτίας!

 

 

Χωρούν επαναστάσεις μέσα μου

ρακένδυτες.

Ισιώνει και στραβώνει ο αιώνας.

Πίνω μπαρούτι και γεννιούνται Ιδέες που

τις ποτίζουν χλωροφόρμιο.

Πρόσεξε πόσον θάνατο θα προκαλέσεις, πόσον

πόνο βαθύ.

Ασχημονούν οι μέρες μας, τοκίζονται επί όλεθρον.

Πού πάω με ποιήματα κατεστραμμένα;

Αναζητώ ένα σχήμα αισιόδοξης θλίψης

που το ζωγράφισε η μελαγχολία μου επάνω στα ντουβάρια του ήλιου

και το ξεπατικώσαν τα παιδιά

στην αθώα ιχνογραφία τους!

 

 

Κεφαλή Ερμού..

 

 

 

 

Για να βγεις στο φως 

χαράχτηκαν τα χιλιοπατημένα πεζοδρόμια

και αναμέρισαν τα χώματά τους·

και ήρθες μορφή από θεόν που λείπει

να ταρακουνήσεις την ησυχία του βαλτωμένου Χρόνου

χωρίς καν ένα σώμα, μια γυμνή

επιγραφή ότι ο Κήρυξ εξέλειπεν…

Έτσι θα γίνεται μάλλον: θα ήσουν εκεί

σε μια μακαριότητα τάφου

να σκουντάς προς τα έξω τα όνειρα, ή να ακούς

ακόμα του Διός τις φωνές, την ώρα

που μάλωνε με τους πάντες ενώ

εσύ ήθελες λίγη Έμπνευση καλοτυχίας να σε συνοδέψει

σ’ αυτό το ταξιδάκι σου απ’ τους αιώνες

πίσω

στο φως!

 

Φρυκτωρίες απρόσμενες…

 

 

 

Εγκαθίστανται φρυκτωρίες πολλαπλές μες το αίμα μου

Είμαι ακοίμητο σκουλήκι που ορέγεται την Μεταμόρφωση

Παίρνω απόσταση από το σώμα μου

Το σώμα μου είναι μια χρυσαλλίδα που κατά πού θα πετάξει δεν ξέρει

Μιλώ πεζότητες που ο αέρας τις ποιητικοποιεί

Ανήκω σε ανήκουστες γεωγραφίες

Προσαράζει μέσα μου η Ιδέα η καμαρωτή

Επαναστατικοποιεί τις σιωπές μου

Όλα επάνω μου σε κατεύθυνση προς Βορρά

Και ευθύνεται για το τρεμούλιασμα ζωτικός ο χειμώνας.

 

Την νύχτα είμαι Ίακχος και την αυγή Ζαγρέας

Και μετά Περσεφόνη και Δήμητρα και ο παντοτινός Διόνυσος

Γεφυρισμούς σφυρίζω και γελούν και τ’ αυτιά μου

Γελά ο πλουμιστός Κηφισός

Και καταλήγει η Ελευσίνα να χορεύει μπρος στα πόδια μου.

 

Όχι ύλη, το καθετί είναι Πνεύμα

Και Αντίρρηση των αντιρρήσεων

Είμαι ο ιδιωτικός φαύλος κύκλος και ο δημόσιος

Ο ελληνικός χαυλιόδοντας και το ατίμητο φίλντισι

Ο κιθαρωδός ο μελίρρυτος και ο υμνωδός που λατρεύεις

Εγκαθίστανται φρυκτωρίες πολλαπλές μες το αίμα μου…

 

 

 

 ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΛΕΙΚ 

Ο ιός και η μαργαρίτα του έρωτα!

 

Προκύπτει φασαρία κοινωνική και η αιχμή όλων των ατασθαλιών καταλήγει να είναι μια κιθάρα που παίζει κάποιος μέσα στην λιακάδα.

Ο Νοέμβριος είναι σαν μαργωμένο φίδι που

να δαγκώσει δεν μπορεί.

Ιοί αντισώματα μπελάδες

ιώσεων φουρκισμένα ενδοτικά

φαρμάκια ενέσιμα ή άλλα

που πειραματίζονται επάνω σε ξεγραμμένα πιθήκια και θα δείξει

ποιόν δρόμο ν’ ακολοθήσουμε για να μην τρελαθούμε.

Βρε τι μπελάς η κλονισμένη ελευθερία που

καταστρατηγείται και χωρά

σε μια μάσκα εκεί που οι μασκαράδες είναι μυριάδες και ποτέ δεν μας λείψανε!

Ανοιχτόμυαλοι τσαρλατάνοι που στην επιστήμη αφοδεύουν χαρμόσυνα

και κάθε πρωί τινάζουν τα μυαλά τους

σαν τα σεντόνια του ύπνου η παλιά νοικοκυρά.

Α να υπερισχύσει μία λογική της μαργαρίτας

που την φυλλομαδώ και την ρωτώ αν μ’ αγαπάς ακόμα

βρε κοριτσάκι μου!

Σμίγουμε ολοένα πιο λαμπρά…

Συναντώνται οι σχέσεις μας μέσα στους καιρούς

τους δύσκολους και στράφι πάνε

οι θελήσεις μας οι καλές.

Μπορεί από ουσία ολέθρου να ξεγίνεται το όνειρο κι εγώ

μπορεί να κρατώ ηλιαχτίδα

και αλφαδιάζοντας το Τίποτα να πηγαίνω

κόντρα στο Πνεύμα των Καιρών.

Αράζω κάτω από θεοτικό

πλάτανο και άρα

ζω κοιτάζοντας το διθυραμβικό αεράκι

της θαλάσσης.

Αετιδεύς που περιμένει στην φωλιά του

το στοργικό τάισμα της μάνας του Φύσης.

Γύρω μου ο πόντος, η αέναη φρυκτωρία

των νικηφόρων Απόψεών σου

απόψε που Εσύ είσαι Εγώ και είμαστε Ένα

αδιαίρετο βασίλειο και πατρίδα

που μέσα μας έχει χαράξει σύμβολα και πόνο…

Αγρίνιο μετά Χριστόν και προ της Πεμπτουσίας!

 

Όπως ζορίστηκε μελαγχολικό το Αγρίνιο

εξέβαλε εαυτόν σε πανωραίες παραφυάδες

Την νύχτα ήταν μια πόλη που ασθμαίνει μες την υγρασία

Ερήμωσε η μορφή του βλέπεις μέσα στον ντουνιά

Ντεραπάρισε τρώγοντας το φυτικό του βασίλειο

Υπάκουο στην τραγελαφική εξουσία

Νωρίς δεν κοιμήθηκα, έμεινα στο μπαλκόνι να κοιτάζω που οι ανάριοι

Περαστικοί της πλατείας ήταν συνεσταλμένοι έως θάνατον

Άκουσα την ψυχή τους

Τραγούδησα κάθε ρυθμό της νύχτας

Έγινα μαέστρος της ερημιάς

Με αποστήθισαν οι νυχτερίδες..

8.11.2020

Αΐντα …

Όσες οδύνες και να ζωγραφίσεις πάντα μία θα μείνει ανιστόρητη

Δεν θα μπορέσουν να την πουν τα λόγια σου ούτε τα χρώματά σου-

Ανήκει η ζωή στην ζωή -κι ευτυχώς!- έτσι φαίνεται

Η αξία της κι η θέληση να νικήσει τα πάντα·

Α αναπνοή που αναδύεσαι απ’ τα χαλάσματα

Που χαστουκίζεις το πρόσωπο του θανάτου

Α αναπνοή που βγαίνεις μες απ’ τα συντρίμμια

Θεϊκή αναπνοή, ασφαλισμένη

Κι επάνω από τον όλεθρο κοιτάς και δικαιώνεται

η δίψα για ζωή που όλα τα νικάει-

ενός παιδιού το μάγουλο όπως η μοίρα το αγκαλιάζει με συμπάθεια

και γίνεται ο πλανήτης μια κοιτίδα που ο άνθρωπος ευτύχησε να ξέρει..

Πρωινός διθύραμβος από την Ιστορία της νύχτας ξεκινημένος…

 

 

Περήφανα άλογα περνούν μέσα στον ύπνο μου,

Πουθενά δεν έχει γαλήνη,

σχήματα αόριστα φωταγωγούνται και για την συνείδηση είναι καθαρό μεσημέρι,

ακούω μες την ταραχή,

Ένα πουλί πετάει κατά την αγρύπνια,

η ψυχή συνθέτει λυρικά τριαντάφυλλα, ανήκοντας σε άλλον κόσμο,

Αγαπώ τα ποιήματα γιατί μου δίνουν κλίμακα να αναρριχηθώ,

προτού να η αυγή συλλαβίσει τις φωταψίες της ένας γλάρος πετά επάνω απ’ το κατάστρωμα των τραγουδιών,

χαρά και ναυσιπλοΐα,

χαρά να σκιρτούν οι καρδιές των φυτών και να μπολιάζονται με αγνότητα, από αρχαία λατομεία κομίζω,

Χαρά να γίνεται Ορατό το αφανέρωτο, χαρά μου,

Ζεύω την δημητριακή ανθοφορία στο άρμα μου της λύρας

Και ο διθύραμβος που μπόρεσα σαλπίζει για μια νίκη θαυμαστή…

 

                                                    1.11.2020