Των αισθημάτων η απόχη…

Ιδρωμένη και φουρτουνιασμένη απ’ τις εξάψεις

Λυγίζεις σαν ένας ίσκιος ισχυρός

Και πας. Στο κορμί σου

Το φθινόπωρο αφήνει μια λεπτή πούδρα

Αισθημάτων που καθαγιάζουν την όψη σου! Φεύγουν

Πληθυντικά τα δευτερόλεπτα

Βραδυφλεγή. Ανοίγουν

τις άλλες πύλες

Εκείνες της φαντασίας και η οσμή σου

είναι γιασεμί και λεβάντα

Βαρύτιμη.

Ζητώ την ζωγραφική να με συνδράμει για να σε ιστορίσω με χρώματα ενώ

Μόνο με λέξεις πιο πολύ τα καταφέρνω˙ κι έτσι

Τελειώνει η αποτυπωμένη ιστορία μου

Μες την ερωτική φωτιά που έφερε ο πόθος για τον πόθο…

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Ύβρις και μόνον…

Εντολές παίρνει ο αέρας από τον ουρανό

Κάθετος ο πόνος κι η λύπη

Στείλε την σκέψη σου μακριά και φτάσε

Το απώτατο ύφος του ηθοποιού Χρόνου

 

Γεννήθηκαν τα λόγια από τις κουβέντες μας και μας

παραξένεψαν κιόλας

 

Μπορεί να ακμάσαμε σε άλλες εποχές, τώρα

προστάζουν ταπεινώσεις οι καιροί

 

Ποιός φείδεται αισθημάτων και ποιός

Προσκυνά των ισχυρών το δρεπάνι;

 

Αιμολάφτες ζητούν και άλλη συντριβή που

δεν αντέχεις

 

Των τσαρλατάνων η χαρά αυτή η οικουμένη

Βοά από αναίσχυντους που δεν φοβούνται τι

Ύβριν διαπράττουν και τι έγκλημα-

 

Κάθετος ο πόνος και η λύπη και

Μια αλληλεγγύη που ζητάω πώς μπροστά μου ολοένα

λες και συντρίβεται!…

 

                              29.9.2020

 

Θηλυκή πλώρη!

Κοντά στην λίμνη χτίστηκες σαν ρίζα θεοτική.

Θηλυκό νέφος ειδή του ανέμου περιρρέουσα

Ομορφιά, που σκέπει την ευδία των χαμηλών

Προσεγγίσεων- κι όταν ακόμη

Η μορφή σου ένα αρχέγονο είναι

Φως που εκλεπτύνεται πάνω στην σμίλη των δέντρων, εκεί

Που η φωνή που αποκτάς έχει αξία

Και τελαλίζει ύμνους τους λατρευτικούς σε όλο

το στερέωμα!

27.9.2020 Αθήνα

Η πένα μου γρατζουνά χαρτί λυπημένο.

 Σκοτεινιάζει και άναυδο το απόγευμα ψυχορραγεί.

Πόσιμο θάρρος έχει το σκοτάδι.

Ορμά.

Η πένα μου γρατζουνά χαρτί λυπημένο.

Μία μελαγχολία σέρνεται σαν γεωμετρικός ουρανός.

Τραβώ κατά τα ύψη.

Η ηλικία μου είναι μία μαγειρική με άφθονα μπαχάρια.

Χαρές και λύπες και την πιπεράτη γεύση του μεσονυχτίου…

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Ο εύθρυπτος και ο θεόρατος τόσο!..

 

Τι σκέψη θέλει το μυαλό για να τραφεί και να

παραδώσει Ευαγγέλια εύληπτα!

Δισυπόστατο που αγάλλεται μέσα στις σιωπές και

τρυγά θεϊκή καταιγίδα.

Κατά τα ειωθότα, την αυγή, όπως

ξημερώνει, τιτιβίζοντας κι ένα πουλί αφήνει

μελιστάλακτο ύμνο πάνω στα στιλπνά φυλλώματα

των δέντρων, ουρανό

Ποιώντας επίγειο.

Α λαμπερή πραγματικότητα, λικνιστή και ανάγλυφη, σκαλισμένη

επάνω στους κορμούς των δέντρων- ή εσύ

η άλλη, μες

τους συγχρωτισμούς των προαστίων, βαρυσήμαντη και ωστόσο

αστεία!

Κι έτσι μες τα καλά καθούμενα ο Ποιητής

βραχμάνος

με ιερατικά καθήκοντα, σπουδάζει

τα άσεμνα σκουλήκια

που περιμένουνε να επιστρέψουνε την ύλη στην ακραία έκφρασή της και

σαν χουν

να αποδώσουνε το λίγο της στο μέγα..

Απιθώνεται εδώ η ευωδιά και εδώ

αυτός που είναι, ύστερα ούτε που είναι!

Επαίτης μέσα στην λιακάδα ή κάτω

απ’ τη ν αστροφεγγιά, παλαίμαχος

και μόνος, εργαζόμενος

στο φως και στο σκοτάδι-

Ο θορυβώδης

λέοντας της αξεδίψαστης αβύσσου..

6.9.2020

Κοιμάμαι κι όμως, στην ουσία, ξαγρυπνώ!

 

 

 

Επισκευάζω σκοτάδια και τα αποδίδω

στο φυσικό στοιχείο τους: τον ουρανό

Που τα αποδεκατίζει με χιλιάδες αστέρια!

 

Της λεπτής, λεπτότατης απόχρωσης ιχνηλάτης

Και παίζοντας με τις εκπλήξεις των αινιγμάτων που

δρασκελούν το μυαλό μου-

Καταλήγω ερημίτης που- δίχως αντάλλαγμα- αναζωπυρώνει

την Φαντασία που θρέφει Ουτοπία μέχρι που

ν’ ανθίσει!

 

Κοιμάμαι κι όμως, στην ουσία, ξαγρυπνώ!

 

Πλάση από άπλαστα είδωλα χιμά εντός μου και μου υπαγορεύει

Παραμύθια που μέλλεται να βγουν αληθινά.

 

Εγρήγορση των αγαθών προθέσεων, τιμιότητα των ήλιων μου, δώστε μου μια λιακάδα πανέμνοστη, αφήστε με να κατορθώσω μια ελευθερία

Τρυφερή-

 

Άσπιλη, τυλιγμένη στον γραμμένο ιστό της Αστραπής, στον θεϊκό αέρα

Που συγκεράσει τα αόρατα με τα ορατά και μου αποκαλύπτει

Νεράιδες, θάλασσες και διαθήκες από κείνες που θα ανοίξουνε

Οι άνθρωποι του μέλλοντος, αλλιώτικά για ν’ ανασάνουν!

 

                                                               5.9.2020

 

 

Η γένεση των ποιημάτων!..

 

Στην κα Μαρία Γκουτζαμάνη!

Από τις συζητήσεις μας γεννήθηκαν ποιήματα,

Ήταν σπουδή πάνω στον εαυτό, ήταν σαν ψυχογράφημα

Και ακούγονταν σεμνά και τιμημένα.

Από τις συζητήσεις μας

μπουκώσανε τα βράδια με καπνό εμπνεύσεων,

χορτάσανε απόφαση τα επιχειρήματα, βρήκαμε

Το σωστό ζύγι, τον αέρα τον καλό

Και πετάξαμε τον καμαρωτό αετό της φιλίας.

Από τις συζητήσεις μας ξεκάθαρο έγινε το "ναι" και ξεκάθαρο το "όχι"

Μάθαμε τι είναι σπουδαίο

Καταλάβαμε πόσο σφυγμομετρά η καρδιά μας την Αλήθεια.

Γίναμε αυστηρά ωραίοι, ακούσαμε

στην σιωπή, ερμηνεύσαμε το Απόλυτο και νιώσαμε

πόσο λαμπρύνει η ζωή τις λέξεις.

Οριοθετήσαμε και σπάσαμε τα σύνορα, επαναστατήσαμε,

φοβηθήκαμε και κρυφτήκαμε μέσα στους εαυτούς μας-

Έτσι εμείς.

Μιλήσαμε λευκά και μιλήσαμε μαύρα,

Μιλήσαμε κόκκινα και μιλήσαμε γαλάζια,

Μιλήσαμε και μιλήσαμε.

Η σκέψη καρφώθηκε σαν σφαίρα στο ψαχνό των συλλογισμών,

Βρήκαμε τις σπηλιές που φώλιασαν οι νύχτες,

Καταφύγαμε στον έναστρο ουρανό,

Για να σταθούμε δυνατοί στα πόδια μας και ονειροπαρμένοι…

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση