Κορίτσι στων ανέμων την κόψη…

Στον αέρα σκάζει ένα χαμόγελο σαν από ένα κορίτσι που αναστάτωσε

την μέρα· είναι η συγκίνηση που ρέει στα νέφη, είναι

η μουσική σαν πρίσμα ανοικτό της θαλάσσης-

Και σε όλα μια σκόνη μπαχαρική

Μπουχός·

Άτμητα τα δευτερόλεπτα διχοτομούν την ευδία·

Τα ακούς που βοούν ερμαφρόδιτα·

Κι όπου το θηλυκό νικάει

η τομή δεν κλείνει σύνορα αλλά περπατά εκεί που δεν το ξέρω:

Τα μεσημέρια είναι σαν βελόνες που με κείνες έπλεκε η γιαγιά μου

Σκουτιά απ’ άλλες εποχές που να τα δεις…

                                                             Δεκέμβρης 2018