Που θα ‘λεγε κι ο Ποιητής…

Ποτίστηκα θάρρη παράξενα
είχα ποντάρει
σε μοναξιές σε συνειδησιακά δρομάκια
που οδηγούν σε μελαγχολικό εαυτό- περπατούσα
μόνος,
κοντά στην θάλασσα,
όπως ένα κοχύλι που εγκατέλειψε
τα όνειρά του
στην στάθμη του ωκεανού· και σε είδα
να ρεμβάζεις ησυχίας δρώμενα·
Η καρδιά σου ήταν που μου μιλούσε; Η σκέψη σου;
Σταλμένη μέσα από κύματα που αποκρυπτογραφούσε
η σιωπή
γύρω μου-
μαγνητίστηκα από το θετικό σου φορτίο, μέχρι
ν’ αποφασίσει η μοίρα να μας ενώσει, κλείνοντας
τον κύκλο,
τελειώνοντας
το λυρικό παραμύθι της Αγάπης,
και μείνεις εκεί
που κι η ζωγραφική δεν θα τολμήσει να σε πει
τόσο ωραία που είσαι-
καλόγνωμο νεραϊδένιο προσωπάκι
που θα ‘λεγε κι ο Ποιητής,
αλλιώς ωραία!