Σκοτεινή φωτεινή φυλακή…

Αυτό το αεράκι που είναι ντροπαλό και βλάσφημο και το συναντώ

κάτω από τις φυστικιές.

Σήμερα βρέχει: μια άτσαλη βροχή που θυμίζει

κατάρα μιας μάγισσας.

 Όταν κοπάσει ο νους μου,

θα βγω στα ψηλά και θα ατενίσω

κατά την ανατολή-

εκεί που τα κόκκινα πιπέρια του ήλιου δίνουν

μια γεύση τσουχτερή στον ουρανό και όλα υπόσχονται κάτι.

Μεροκάματα μες την αγρύπνια, κουρασμένο κορμί κι ο άγγελος

να μην μου παραστέκεται.

Πόσοι άγγελοι 'φύγαν από κοντά μου; Αθροίζω

λέξεις που κωλυσιεργούν στο χάος των παρομοιώσεων και πάλι

φρέσκιες μοιάζουν

όπως να κόπηκαν από τον κήπο του λεξιλογίου τον εύοσμο..

Να! σκοτεινή φωτεινή φυλακή!