Ευτυχώς κρατώ το φεγγάρι στην αγκαλιά μου…

Περνώ με φούρια ανάμεσα στα φαινόμενα

Ο,τιδήποτε μπόρεσα ήταν απατηλό

Ο δρόμος ο τρόπος η φυλακή

Οι αντιφάσεις που πρωταγωνίστησα, οι αγωνίες

Όλα απατηλό δρώμενο που με κάνει χειρότερο από πριν.

Επάνω μου η δημιουργία σκαρώνει

Η άτακτη φυγή των λέξεων μπροστά στων γεγονότων την οξύτητα

Η νόμιμη άμυνα με φαντασία να υπερασπιστώ

Τα γραμμένα μου.

Αλλάξανε βλέπεις οι τρόποι και τα ποιήματα περισσεύουν.

Ο κάθε στίχος είναι πανταχόθεν ανοικτός.

Σε ποιό βιβλίο να καταφύγεις ικέτης μιας γνώσης που, μάλλον, τελείωσε;

Ευτυχώς κρατώ το φεγγάρι στην αγκαλιά μου, κάθε νύχτα

Και νιώθω τον παλμό του όπως θα γέμισε την καρδιά της Σαπφούς

Λυρικές αυταπάτες!