Σκηνικό…

Τι ενέπνευσε την νύχτα, μπορεί το φεγγάρι, μπορεί των δέντρων οι ψίθυροι, τελειωμένες
υπεκφυγές μες τον αέρα που ξεψυχούσε

σκαρφαλώνοντας στην πλαγιά που του χιονιού η δριμύτητα βαρούσε
το ταμπούρλο της να γίνει απρόσιτο το όποιο ύψος.

Τα σπίτια χαμήλωσαν σαν λιλιπούτεια μανιτάρια.

Ακούστηκε η καμπάνα- κάποιος θα πέθανε.

Πώς αφήνεται μια ψυχή να ταξιδέψει μες το Πουθενά;

Πώς αφήνει μια οσμή από θειάφι να προδώσει την τελευταία της πίκρα; Δες

που στα συρματοπλέγματα των χωραφιών, κάτι κουρελιασμένα ρούχα από τον καταυλισμό των τσιγγάνων

βαράνε τον συναγερμό τους- όταν και τ' άστρα τότε ψήλωσαν, όταν

και οι γεωμετρίες συναντήσανε τις άλγεβρες κι ο ουρανός,

για τα λίγα που προσδοκούσα απόψε, εκάμθη..