Των ματιών σου αυτό…

Ο κόσμος προήλθε από τα μάτια σου…

Στις νύχτες που άκουγα προσεκτικά και μες 
τον θόρυβο των άστρων τα κρυφομιλήματα 
σχεδόν στην άκρη

Του φεγγαριού, 
πίσω απ’ τα φυλλώματα

Της πικροδάφνης, 
με τα στεντόρειά σου μάτια κι όπως ανέβαινες

Κλίμακες μαρτυρίας του ουρανού.

Μελωδεί αυτός που ξέρει, υμνεί

Με το ερωτικό μαράζι του 
κατακαμένος, μύστης

Μιας άλλης θρησκείας 
λουλουδιών.

Και στων ματιών σου τις περιπέτειες, ο ποιητής πάλι βρίσκει

Το ύφος του, να ξιφασκεί

Με άξεστες πλευρές του ανθρώπου, να διεκδικεί

Τόπο που η χλόη των θαυμάτων γίνεται 
πιο αψηλή και τρέμει

Χιλιόδοξη 
μες το ηλιοβασίλεμα..